Blogs & columns
Column

Zo word ik dus nooit

5 reacties

Ik liep tijdens mijn coschap interne mee met een assistent die duidelijk niet op mij zat te wachten. De helft van de dag rende ik achter haar aan, de andere helft deed ik de administratie. Mijn uitstapjes waren bloedbuisjes wegbrengen en koffie halen. Het dieptepunt was toen iemand mijn naam noemde en zei dat ze geen idee had over wie het ging.

Ik zei tegen mezelf ‘Zo word ik nooit’.

Nu heb ik elke week een andere coassistent onder mijn hoede. Vandaag een meisje van begin 20 met blondbruin haar en bruine laarsjes. Ze loopt mee met de zaalvisite en zelfs als ik naar het toilet ga blijft ze buiten op me wachten.

‘Zal ik de aantekeningen maken in de status?’ vraagt ze. Handig, want de visite met een bomvolle zaal gaat zo een stuk sneller.

Even later heb ik een zieke patiënt en het bloedgas moet direct worden afgeleverd op het laboratorium. Alle verpleegkundigen staan vast en ik kan mijn patiënt nu niet achterlaten. Gelukkig is daar de coassistent. ‘Zou je dit alsjeblieft kunnen wegbrengen?’

In de middag zijn er twee opnames en moet ik vijf ontslagbrieven schrijven. Ook daar is ze weer een enorme hulp. Met gemak typt ze alle brieven weg en voorkomt dat ik uitdroog door een kan thee te zetten.

De rest van de week is ze mijn rechterhand. Op haar laatste dag moet ik een beoordelingsformulier over haar invullen maar ik kan me niet meer herinneren hoe ze heet en laat het vakje ‘Naam coassistent’ open.

Bij het afscheid dank ik haar voor haar hulp. Voordat ze vertrekt zegt ze: ‘Ik heet trouwens Elize’. Ik krijg het warm van schaamte . ‘Dat wist ik wel hoor’. Ze kijkt me bedenkelijk aan en in haar ogen lees ik: zo word ik dus nooit.

coschappen Veldwerk aios
  • Lewar Bekas

    Lewar Bekas schrijft vanuit haar perspectief als aios interne geneeskunde.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Wim van der Pol

    Gepensioneerd Apotheker, delft

    Als ziekenhuisapotheker in opleiding zat ik te werken op de kamer van mijn opleider, toen een internist van het ziekenhuis binnen liep, kennelijk op zoek naar mijn opleider. Ik weet nog precies wat de internist uitriep, terwijl hij mij aankeek: "Is h...ier iemand?". Nadien -te laat- wist ik het antwoord: "Nee, niemand". Hoe ad-rem kun je zijn?

  • DIRK J VAN LEEUWEN

    med specialist, amsterdam

    een week een co-assistent onder je hoede: het rendement en plezier wordt enorm veel groter als je aan het begin van de weeek inderdaad minstens 15 minuten uittrekt: wie ben je, wat wil je uit deze week halen, wat zouden we voor elkaar kunnen betekene...n ...flinke kans dat je dan ook de naam beter onthoudt
    dit hoort bij de basics van ieder teach de teacher cursus etc.

  • Roland Smit

    Oogarts

    Mooi, eerlijk en relativerend verhaal; collega Hoenderop heeft helaas de clou niet begrepen. Zijn goedbedoeld advies is namelijk juist de les uit dit verhaal. Zo lees ik het tenminste.

  • dolf algra

    arts , commentator zorg en sociale zekerheid, rotterdam

  • Ruud Hoenderop

    Radioloog, Tiel

    Beste Lewar,
    In al die jaren die ik als dokter rond loop lijkt de tijdsdruk de belangrijkste factor. Hoe sneller hoe beter , zelfs als je de naam van degene die je helpt niet kent.
    Mijn advies: stop hiermee; het gaat om mensen. Hard hollen met een b...uisje bloed heeft zelden het verschil gemaakt. Mijn advies aan jou is wel : Maak uitgebreid kennis met degene die een week met je mee loopt. 15 minuten aandacht voor het begin van het hele verhaal lukt best wel. De naam niet weten van iemand die een week met je meeloopt kan echt niet .

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.