Zeggen wat je hebt
2 reactiesHij is bedrijfsleider. En hij is zichtbaar op. Wallen onder zijn ogen. Motorisch onrustig. Emotioneel. Gespannen indruk. Surmenage, burn-out, overspannenheid, afgebrand. Kies maar.
Ik zie het aan hem. Anderen zien het aan hem.
Zijn werkgever ziet het, want hij moest zich ziek melden ‘of anders moeten we het over je functioneren hebben’.
Zijn vrouw ziet het aan hem: ‘We gaan amper meer naar buiten, heb je dat door?’
Op alles heeft hij een antwoord.
Het is zijn leeftijd: ‘Tja, ik ben geen 30 meer dokter.’
Het is de reorganisatie: ‘In een jaar tijd heb ik vijftien werknemers extra onder mijn hoede gekregen.’
En zo gaat hij steeds door. Van de hak op de tak. Want hij zit vol en het moet eruit.
De eerste tranen, een teken dat we vooruitgang boeken
Ik blijf stil en wacht tot hij klaar is.
‘Denk je dat ik je niet geloof?’ vraag ik terwijl ik hem strak aan blijf kijken.
‘Hoe bedoelt u?’
‘Het lijkt wel of je een verklaring aflegt waarom je je klachten hebt. Ik geloof je.’ Dat laatste laat ik nagalmen.
‘Ik geloof je, echt. Waar ik meer in geïnteresseerd in ben is wat jij nu hebt?’
Nu is hij stil.
‘Als iemand die je heel goed kent aan je vraagt: “Wat heb je nu? Wat is je diagnose?”, wat zeg je dan?’
En dit is het breekpunt. De eerste tranen komen op dit moment. Een teken dat we vooruitgang boeken.
‘Dat vind ik dus heel moeilijk’, zegt hij oprecht.
Het is moeilijk omdat het als falen voelt. Het is moeilijk omdat het schuurt en tegen al zijn principes ingaat.
‘Ik weet dat het moeilijk is. Maar, om verder te kunnen is het belangrijk te benoemen wat je hebt.’
‘Een burn-out. Ik heb een burn-out’, zegt hij eindelijk.
Meer van Mustafa Dönmez
A.F. Algra
Commentator zorg en sociale zekerheid, oud bedrijfsarts, Rotterdam
Hele mooie observatie en blog. Top ! Knap werk !
Bedrijfsarts niet (meer) praktiserend , Elst
Beste Mustafa,
Mooi dat je vertelt over wat je in je nieuwe vak meemaakt en over de gesprekken die je in de spreekkamer hebt. Je maakt goed duidelijk dat je de tijd neemt en luistert. Ik heb het in die bijna 40 jaar waarin ik als bedrijfsarts werkt...e als een groot goed ervaren dat ik de tijd voor mensen kon nemen. (Itt veel collega’s die in de curatieve gezondheidszorg werken.) Een overspannen collega verzuchtte eens dat hij door de niet afnemende tijdsdruk tijdens zijn spreekuren als gynecoloog leed onder de dehumanisering van het vak.
Ga zo door met het verzorgen van berichten vanuit de BGZ en uit de spreekkamer van de bedrijfsarts, voor veel collega’s een onbekende wereld. Adriaan Wiersma