Werk en thuis

Het is alweer even geleden. Een van mijn collega’s van een ander specialisme had een ernstig ongeluk gehad. Hij was opgenomen op de ic in een naburig ziekenhuis, duidelijke informatie ontbrak. Toen ik de volgende dag in dat naburige ziekenhuis moest opereren, ging ik even bij hem langs. Tussen twee ok’s door liep ik even de ic op en zag hem liggen. Comateus en beademd.

Ik schrok me wild; er was echt wat aan de hand dus. De tranen schoten in m’n ogen (ik ben in mijn privéleven een huilebalk: ik huil zelfs bij reclames) en ik stond hevig aangedaan bij zijn bed. Toen zijn vrouw binnenkwam zag ik haar denken: Wie. Is. Deze. Vrouw. Ik begreep meteen het vreemde van de situatie vanuit haar perspectief, sprong op, legde omstandig (ook niet te omstandig, want, ja, ze had wel effe wat anders aan haar hoofd) uit wie ik was en liet haar met hem alleen.

In mijn privéleven ben ik een huilebalk

Op de gang was ik ernstig in verwarring. Niet alleen was ik in shock dat hij zo in de kreukels lag, ook realiseerde ik me hoe vreemd in onze levens als dokters het ziekenhuis en ‘thuis’ van elkaar gescheiden zijn. Nu zal het heel vaak zo zijn dat de werelden van werk en thuis gescheiden zijn, maar ik denk dat het werk van ons als dokter zo intens is en zo diep ingrijpt in ons gevoelsleven, dat we ons zo veel meer verbonden voelen met onze collega’s dan in andere beroepen. Met mensen met wie je samen vecht voor het behoud van leven van een patiënt, met wie je samen beslist dat het ‘zo mooi geweest is’ en met wie je bij nacht en ontij aan tafel staat, heb je een hechte band.

Moeten we dat veranderen? Toch maar niet. Het is juist wel fijn om thuis echt even weg te zijn van ziekte en dood. Het is alleen verwarrend als de ziekte thuis aanklopt.

En hoe het die collega nu vergaat? Doktersgeheim. Dat hebbie namelijk ook nog.