Weghollen uit het ziekenhuis
1 reactieHet is lekker weer, dus mijnheer wilde een fijne wandeling maken. Helaas is ie bij de voordeur al gevallen.
Nare nekfractuur. Geen ontkomen aan, moest geopereerd worden.
Operatie ging voorspoedig, mijnheer was na een paar dagen al weer thuis. Acht weken later komt hij voor controle. Alles in orde, vindt hij. Geen klachten. Beetje nekpijn, maar als ik nog wat van die fantastische pillen kan voorschrijven, is hij blij. Hij neemt er in de avond eentje, want dan wordt de nek wat moe. Zijn vrouw heeft nog wel wat vragen, maar die wimpelt hij weg. Nee, alles goed. Of hij weer zijn vrijwilligerswerk mag gaan oppakken. Blij met mijn akkoord, weet hij niet hoe snel hij mijn kamer weer moet verlaten. Heerlijk toch, zo’n patiënt. Zo’n ziekenhuis, je kunt er maar beter uit blijven.
Dan de volgende patiënt. Komt binnen alsof hij zijn intrek wil nemen in mijn spreekkamer. Zoekt uitgebreid naar een haakje voor zijn jas. ‘Zeg dokter, waar ik het nu eens over wil hebben’ en dan komt er een heel verhaal dat niets van doen heeft met zijn neurologische beeld. Hij komt hier voor vertier; het is zijn uitje. Als dokter wil ik best bijdragen aan het algeheel welzijn van de patiënt door deze wat extra tijd te gunnen. En of daar nu een verhaaltje of een operatie voor nodig is, maakt dan niet zoveel uit in mijn ogen. Anderzijds denk ik dat dit bezoekje zijn vertier en geruststelling is voor alleen dit uur. En dat hij het volgend uur weer een nieuw amusementje in het ziekenhuis op het program zou willen hebben. Maar juist dit gedrag maakt de gezondheidszorg duur. Want een van mijn collega’s gaat iets vinden. Dus iemand gaat daar pillen in stoppen of een operatie aan wijden. En dat gaat niet helpen. En dan gaat er doorbehandeld worden, want ja, die klacht zou nu best eens iatrogeen kunnen zijn. Tobben, tobben.
Doe mij die mijnheer met zijn hoogcervicale fractuur maar. Weghollen uit dat ziekenhuis, dat zijn de beste patiënten.
N. Voet
Revalidatiearts, Wageningen
Geachte Mw Vleggeert-Lankamp,
fijn te lezen dat de operatie van mijnheer goed is verlopen, afgezien van een beetje nekpijn, en dat hij uw spreekuurtijd maar minimaal benut. Wat mij wel verontrust, is dat u de vragen van zijn vrouw niet beantwoordt.... En wat mij nog méér verontrust is dat hij naar huis gaat met een recept voor nog meer van die fantastische pilletjes.
Vervelend dat de volgende patiënt meer tijd in beslag neemt. U geeft aan dat het u niet uitmaakt of er een verhaaltje of operatie nodig is om bij te dragen aan zijn klachten. Ik hoop dat ik uw verhaal over beide mannen verkeerd heb geïnterpreteerd. Anders snap ik wel dat mijnheer over enkele maanden naar mij, revalidatiearts, wordt verwezen. Want mijnheer heeft nog steeds pijnklachten, en die fantastische pilletjes werken niet meer goed. Zijn vrouw stelt reële vragen aan mij, die nooit zijn beantwoord. 'Wat mag mijn man wel, en wat niet? Moet hij de eerste paar weken alleen op de bank liggen? Is de verwachting dat de klachten geheel verdwijnen?" Mijnheer heeft zichzelf fors overbelast, maar heeft inmiddels dermate hevige pijnklachten, dat hij is doorgeschoten naar de onderbelasting. Hij werkt niet meer, kan zijn hobby's niet meer uitvoeren. En komt niet meer van die fantastische pilletjes af.Ook uw volgende patiënt wordt naar mij verwezen. Hij heeft zich nooit gehoord gevoeld binnen de medische wereld. Geen enkele dokter heeft een medische verklaring gevonden voor zijn klachten. Maar waarom heeft hij dan nog steeds pijn? Uw collega neurochirurg in een ander ziekenhuis koos voor een operatie in plaats van een verhaaltje, maar dat heeft zijn klachten alleen maar verergerd. Ik ben het met u eens dat noch pillen, noch een operatie, hem verder zullen helpen. Maar zijn verhalen hoeven niet alleen aangehoord te worden, er is vast een onderliggende boodschap. En heeft u alstublieft ook oog voor die makkelijke mijnheer, die wel eens kan transformeren tot een voor de medische wereld lastige patient...