Wat heb ik gemist?

Tijdens de overdracht weet ik het al. Dit klinkt niet goed. Na de overdracht lopen we eerst naar deze patiënt. Ik ga op zoek naar iets geruststellends, om de situatie waarvan ik weet dat die slecht is, toch iets te kunnen bagatelliseren. Ik ben me bewust van deze human factor en het is tegen beter weten in.

De beademingsvoorwaarden zijn belachelijk hoog, de gaswisseling hierbij nog altijd slecht. Ik zet alles op een rij en besluit NO te starten. Dat pakt heel even goed uit, maar de patiënt verslechtert verder. En hoewel hij alle redenen heeft om ziek te zijn, pulmonale hypertensie past niet bij het plaatje.

Samen met de assistent puzzelen we verder. We hebben een brede differentiaaldiagnose, zetten onderzoeken in, vragen een consulent die eerder betrokken was, maar we tasten in het duister en de patiënt gaat steeds verder achteruit. Wat we ook doen, welke interventie ook, niets helpt. Na het overlijden blijven we gefrustreerd achter. Wat hebben we gemist, waarom lukte het niet om hem te redden? Helaas is er geen obductie.

We tasten in het duister en de patiënt gaat achteruit

Ik ken meerdere gevallen van dit ziektebeeld die zo verlopen, zo ongrijpbaar, en ook collega’s weten zich dergelijke casussen te herinneren. Tijdens de ochtendoverdracht uit ik mijn twijfels, maar niemand heeft andere ideeën. Het stelt me enigszins gerust maar het onbevredigende gevoel blijft. Wanneer patiënten overlijden wil ik het begrijpen, kunnen plaatsen, en zeker weten dat er niets anders is wat ik had kunnen doen. En ook al probeer ik daarin zoveel mogelijk te vertrouwen op mezelf, ik zal toch gespannen naar de mortaliteits­bespreking gaan. Want stel dat ik iets gemist heb.