Wat had ik hem graag bij zijn lurven gepakt

Een jaar of wat geleden sleepte ik mezelf naar de polikliniek Vasculaire geneeskunde. Een tak van de interne geneeskunde die ik uiterst oninteressant vind. Een beetje cholesterol verlagen hier, een beetje bloeddruk behandelen daar. Oneerbiedig wellicht, maar het voelde toch vaak als pappen en nathouden. Tot die ene patiënt.

Ik griste de verwijzing uit de handen van mijn supervisor, die daar vrolijk om kon grinniken. Een jongen van 21, Nick, was al drie keer op de Eerste Harthulp geweest vanwege pijn op de borst. Het ecg was ‘wat rommelig’, aldus de cardioloog, maar ‘geen cardiale oorzaak’.

Toen Nick tegenover me zat, vertelde hij dat hij een bestuursjaar deed bij een prominente studentenvereniging. In dat jaar was hij 23 kilo aangekomen, dronk hij minstens drie kratten bier per week en bleek sporten ‘voor feuten’.

Ik was opnieuw terechtgekomen in ‘pappen en nathouden’

Ik trok hem door de medische molen, maar uiteraard kwam er niets nieuws uit. Bij het vervolgconsult kwam zijn ontredderde moeder mee. Ik probeerde Nick uit te leggen hoe zorgelijk ik de situatie voor zijn gezondheid vond. Helaas is ook met deze leefstijl de statistische kans dat Nick binnen tien jaar een hartinfarct krijgt nihil. De klappen vallen pas in de jaren daarna. Maar ik zag het gebeuren: mijn medische verhaal ging het ene oor in en het andere uit. Wat had ik deze jongen toch graag bij de lurven willen pakken, hem ter verantwoording willen roepen en hem met zijn staart tussen zijn benen de spreekkamer uitgestuurd. Maar zo werkt het in de spreekkamer niet, toch? Achteraf baal ik van mijn brave aanpak, want ik raakte Nicks kern niet. Ik was opnieuw terechtgekomen in ‘pappen en nathouden’. Hoe zou het hem nu vergaan, denkt u? Wijsheid kwam hopelijk met de jaren.

De naam Nick is gefingeerd.