Voel je op zijn minst schuldig, als je een review afwijst
2 reactiesEnige tijd was ik associate editor voor een klein doch respectabel wetenschappelijk tijdschrift. De binnengekomen artikelen die níét bij eerste oogopslag incoherent blijken of de impactfactor te veel naar beneden zouden halen, krijg je als associate editor ter beoordeling. Je dient commentaar van peerreviewers te verkrijgen en een onderbouwd antwoord te formuleren naar de auteurs over publicatie of afwijzing.
Vooral dat eerste wil nog wel eens moeizaam gaan.
De meeste bladen beschikken over een ICT-systeem dat geschikte reviewers identificeert, maar daar heb je hoegenaamd niets aan: het knelpunt is de bereidheid van deskundigen om dit werk te doen. In een editorial beschrijft het blad Pediatric Research hoe een van hun editors na het aanschrijven van zevenentwintig collega’s er uiteindelijk één bereid vond een manuscript te beoordelen. Dat komt redelijk overeen met mijn eigen ervaringen. Aangeschreven mensen die ik niet persoonlijk kende – voorgesteld door de auteurs zelf, door collega’s of door het ICT-systeem – weigerden bijna allemaal, áls ze al reageerden op het verzoek. Uiteraard is niemand verplicht een review te verrichten, maar wie regelmatig weigert verspeelt het morele recht te klagen over het proces en de uitkomst van manuscripten die hij zelf instuurt. Intussen neemt de behoefte aan goede reviewers alleen maar toe, want elk jaar wordt er weer meer gepubliceerd. En de stroom aan ongefilterde bagger over covid op preprintplatforms heeft het belang van ouderwetse peerreview nog eens onderstreept.
Maar hoe krijgen we collega’s zo ver?
Intussen neemt de behoefte aan goede reviewers alleen maar toe
Sommige bladen belonen reviewers met certificaten of met tijdelijke toegang tot een database met artikelen. Ik ken één economisch tijdschrift dat ze financieel beloont, maar dat is echt een uitzondering. Er wordt weleens geopperd om reviewers te betalen uit submission fees, die dus ook gerekend zouden worden voor uiteindelijk geweigerde manuscripten. Geen tijdschrift heeft dit vooralsnog aangedurfd; de angst dat het leidt tot een tekort aan inzendingen weegt te zwaar.
Zelf voel ik veel voor systemen waarin elke goede review korting geeft op de kosten van een later ingezonden publicatie: tien tot twintig reviews is één gratis publicatie bijvoorbeeld. Of een systeem met een grotere rol voor betaalde wetenschappelijke redacties. Maar voor niets gaat de zon op en al deze oplossingen hebben gemeen dat linksom of rechtsom de wetenschap en de geneeskunde zelf opdraaien voor de kosten – of er nu wordt betaald met geld of met onze tijd.
Het zal morgen nog niet geregeld zijn. Hopelijk wordt u voorlopig dus nog even overmand door schuldgevoel, telkens als u op de not available-optie van een peerreviewverzoek klikt.
Meer van Miquel Ekkelenkamp
Arts-onderzoeker MDL, Jacksonville, FL
Een herkenbaar fenomeen, in het imperfecte systeem van peer review. Ik raad onderstaande artikel aan die weergeeft hoe een blad jonge artsen en onderzoekers koppelt aan expert mentoren, waarbij de reviews worden geschreven op naam en door de 'mentees...', waarna de mentors feedback leveren en een kwaliteitscontrole uitvoeren. Een innovatieve manier om kennis over peer review door te geven aan een nieuwe generatie en nieuwe, enthousiaste en competente reviewers voor de database te werven.
https://doi.org/10.1016/j.gie.2021.10.012
[Reactie gewijzigd door op 13-11-2021 14:14]
D.J.A. Janssen
Specialist ouderengeneeskunde/ UHD, Roermond
Ik snap uw frustratie heel goed. Als onderzoeker vind ik de taak van reviewer belangrijk, maar ook een taak die ik goed moet vervullen en dat kost tijd. Ik krijg, net zoals vele collega’s, iedere week diverse verzoeken om te reviewen, soms meerdere v...erzoeken op een dag. Het is onmogelijk om deze allemaal te accepteren. Regelmatig zijn het ook verzoeken die echt buiten mijn expertisegebied liggen en juist deze wijs ik allemaal af. Ik probeer het aantal reviews die ik verricht in balans te houden met het aantal artikelen dat ik submit. Zolang ik dat doe, voel ik me niet schuldig.