Van H-index naar K-index
1 reactieIn de zinderende hitte van de afgelopen dagen smeult ondertussen ook alweer een volgend vuur. Twee keer per jaar stijgt op onze afdeling de spanning onder de assistenten die nog niet in opleiding zijn. De sollicitatierondes. Er moeten brieven geschreven worden, referenties geronseld en cv’s nog even extra opgepoetst. Allemaal om die felbegeerde opleidingsplek binnen te halen.
Op deze warme zondagochtend is het cv van de collega met wie ik samen de komende dag het ziekenhuis beman, weinig van belang. Rond een uur of elf staan onze seinen allebei roodgloeiend, ligt er een mand vol patiënten op de spoedeisende hulp, wachten er nog wat afdelingen waar we visite moeten lopen en begint binnen tien minuten de volgende operatie. Op zo’n dag wordt de sollicitant het beste getoetst op zijn vermogen om chirurg te worden.
Kan hij of zij hoofd- van bijzaken onderscheiden? Dat betekent dat je een gedegen hoeveelheid klinische basis moet hebben, opgebouwd uit een fundament van theoretische kennis (anatomie en fysiologie van het gezonde en het zieke lichaam) gecombineerd met het vermogen om die kennis te toetsen aan dat wat je observeert en middels fysische diagnostiek (van de hartslag tot de CT-scan) objectiveert.
Moeten we ook kijken naar het aantal vlieguren?
De collega met wie ik vandaag dienst heb, is een uitzonderlijk klinisch talent. Hij heeft het vermogen om efficiënt te werk te gaan zonder de cruciale details over het hoofd te zien. Hij heeft plezier in het vak, werkt samen en zorgt daarmee voor een hogere kwaliteit van zorg voor het hele team dat dienst heeft. Toch werd ook hem aangeraden om te investeren in een gedegen cv en doet hij sinds anderhalf jaar promotieonderzoek.
Uit eigen ervaring kan ik alleen maar beamen dat een periode van wetenschappelijk onderzoek onmiskenbaar een toegevoegde waarde biedt aan je kwaliteiten als arts. Het verzamelen, analyseren en publiceren naar aanleiding van een vraag uit de klinische praktijk vereist doorzettingsvermogen en doet je beter nadenken over dat wat je eigenlijk reseceert, injecteert of voorschrijft. Maar er is een verschil tussen het schrijven van een wetenschappelijk artikel en een heel promotietraject?
In 2003 publiceerde het Nivel in opdracht van het Capaciteitsorgaan een rapport waarbij gekeken werd naar de leeftijd op cruciale momenten van medische opleidingen. Daaruit bleek dat de gemiddelde leeftijd van mannen en vrouwen die een vervolgopleiding tot medisch specialist kozen steeg (1991: 35 jaar vs 1998: 37 jaar) terwijl die van huisartsen juist ongeveer gelijk bleef (1991: 31 jaar vs 1998: 30 jaar).
Bij uitstek de heelkunde is een vak dat fysiek veeleisend is, zeker op latere leeftijd. Het is een vak dat een gestage hoeveelheid exposure (zowel in de kliniek als op de operatiekamer) vergt om een hoog niveau te behalen. Misschien moeten we bij de volgende sollicitatieronde niet alleen kijken naar de H-index, maar ook naar het aantal klinische vlieguren, ofwel de K-index.
Carla Hollak
internist, AmsterdamUMC
Beste collega, zeker eens dat een K-index van belang zou zijn. Maar: het meten en wegen van wetenschappelijke output is nu eenmaal makkelijker in maat en getal uit te drukken. Toch zou ook ik een lans willen breken voor het in opleiding nemen van art...sen die zich vooral thuis voelen in de kliniek. Deze artsen zouden bovendien een identiek uitzicht moeten hebben op een volwaardige carriere, ook binnen de Universitair Medische Centra. Het lijkt er nu waarachtig wel op dat allen die in UMC's een stafplaats bemachtigen gepromoveerd moeten zijn en een eigen onderzoekslijn moeten starten. Natuurlijk zijn dat soort mensen nodig. Maar met louter hoogleraren die de helft van de tijd bezig zijn met onderzoek verdwijnen de klinische rolmodellen die nodig zijn voor de hoge kwaliteit van zorg en opleiding.