Vakantiewerk

Toen ik net huisarts was, was er op veel plekken in Nederland nog geen goede dienstregeling. Het was een schande toen ik een waarneemregeling voorstelde voor nachtdiensten. Het hoofd van de voorzitter van de plaatselijke huisartsenvereniging liep rood aan. Veel huisartsen waren in die tijd nog 24 uur bereikbaar voor hun patiënten. En toen de eerste dienstregeling van kracht werd tijdens mijn opleiding, hielden buren en patiënten die ‘een speciale band’ met de dokter meenden te hebben zich daar niet aan. Een consult op zondagmiddag over de heg van de tuin was meer regel dan uitzondering.

Echt loskomen van de praktijk lukt zo niet

Maar als de dokter op vakantie ging naar het buitenland, dan was de dokter echt vrij. Geen mobiele telefoon, geen gedoe. Hoogstens een ansichtkaart uit Frankrijk naar een aantal dierbaren en een adres van de camping voor noodgevallen. Op vakantie was de huisarts los van zijn patiënten, los van sociale verplichtingen. Momenteel geniet ik van een vakantie in India. En het valt me zwaar om los te komen van de praktijk. Er is veel veranderd door de komst van de mobiele telefoon, van wifi en WhatsApp. Een relatief nieuwe vaste waarnemer laat ik achter met drie terminale patiënten bij wie euthanasie als optie uitgebreid besproken is. Inmiddels heeft ze haar eerste euthanasie verricht. Ze deed het meer dan uitstekend volgens mijn collega-huisarts die haar ondersteunde. Een andere patiënte overleed na een moeizaam ziekbed middels palliatieve sedatie. Nog één te gaan. Vroeger ging je ‘gewoon’ dood. Ik app en bel en app. Mijn vakantie duurt nog twee weken. Echt loskomen van de praktijk lukt zo niet. Natuurlijk kan ik ervoor zorgen niet bereikbaar te zijn. Blijkbaar wil of kan ik dat niet. Het zij zo. Terug moeten komen van vakantie voor een life-event van een dierbare is veel erger.