Triage in Malawi

Tijdens een van mijn diensten in Malawi werd ik gebeld door een kinderarts over een baby van 5 dagen, aterm geboren met een goede start. Sinds vandaag zag ze wat geel en dronk ze minder.

De moeder had gelukkig transport kunnen regelen en kwam naar het ziekenhuis. Daar werd een niet-reactieve neonaat gezien met een onmeetbare bloeddruk. Door middel van een botnaald was een vulling en antibiotica gegeven. Onder de werkdiagnose sepsis werd gevraagd of ze in aanmerking kwam voor de ic. Het triëren van patiënten in Malawi vond ik een van de grootste uitdagingen. Wat is de kans op een overbrugbaar probleem, op herstel, op een niet al te langdurig traject? Het voelde vaker meer als selecteren.

Ik hoopte tegen beter weten in

Maar dit meisje had een kans, hoe slecht ze er ook aan toe was. Toen ze binnenkwam op de ic reageerde ze, hoewel ze nog altijd een onmeetbare lage bloeddruk had. Na intubatie, oplijnen en starten van adrenaline knapte ze klinisch duidelijk op. Maar de onmeetbaar lage bloeddruk bleef. Aan haar benen. Evenals de afwezige liespulsaties. Ineens daagde het me. En werd ik nerveus. Want een onderbroken aortaboog is niet behandelbaar in Malawi. Ik deed het tensiebandje aan haar rechterarm en startte de meting. Hypertensie. De saturatiemeter aan haar vinger gaf een prachtige curve met een saturatie van 97 procent. Ik hoopte tegen beter weten in, maar aanvullend onderzoek bevestigde de diagnose. Nadat ouders en familie afscheid hadden genomen werd de behandeling gestaakt. En hoewel ik hoop heb gegeven die er achteraf gezien misschien wel helemaal nooit is geweest, waren de ouders dankbaar voor de kans die we hebben aangegrepen om hun dochter te redden. Misschien is dat juist ook wat een ic in een onderontwikkeld gebied kan doen. Een kans geven die er anders niet is.