Toveren

Het geloof van sommige patiënten in ons kunnen als dokters kent nauwelijks grenzen. Op de radio hoor ik een dame blijmoedig verklaren dat ketamine een geweldige partydrug is omdat het net lijkt of je doodgaat.

Een geschrokken interviewer wordt door haar gerustgesteld: ‘Nee joh, bijna dood, is niet helemaal dood, en ze krijgen je altijd wel weer bij.’ Nog in shock van deze conversatie wandel ik richting ziekenhuisingang. Daar staat een kennis die ik uit het oog verloren ben, al rokend voor de deur. ‘Hé, hoe is het met jou?’, informeer ik. ‘Prima, net gedotterd’, lacht hij me toe. ‘O gut, wat erg, sorry’, reageer ik geschrokken. ‘Ach welnee, doen ze gewoon via de lies, ik voel er al bijna niks meer van’, reageert hij laconiek terwijl hij zijn sigarettenrook in kringen blaast.

Is het een bijeffect van marktwerking in de zorg? In onze ijver om patiënten te enthousiasmeren zich juist door ons te laten behandelen zijn we misschien wel erg positief over onze mogelijkheden om goede resultaten te behalen. En zijn er dus patiënten die denken dat we kunnen toveren.

‘Prima, net gedotterd’, lacht hij me toe'

Marktwerking in de zorg: ik heb nooit goed begrepen hoe dat zo’n hardnekkig fenomeen kon blijken te zijn. Op een dag is bedacht dat dit zou leiden tot lagere prijzen en dus tot het drukken van de zorgkosten. Maar een prijs voor een medisch product, zeg een operatie, bestaat uit verschillende componenten en nu wordt het aan het ziekenhuis gelaten waar dan op wordt beknibbeld. Dat is best een uitdaging: op ‘spullen’ kan maar in beperkte mate worden bezuinigd met alle huidige regelgeving, ‘personeel’ zit in een cao en daar moet alleen maar geld bij (ontslaan is vrijwel onmogelijk). Met een verouderende populatie en een explosie aan ICT-behoefte is het niet verbazingwekkend dat dit alles heeft geleid tot zwaar weer voor de ziekenhuizen. En ondanks dat leveren we met z’n allen uitstekende zorg. Het is wel voorstelbaar dat patiënten denken dat we kunnen toveren.