Thuis in mijn ziekenhuis

‘Ik voel me thuis in mijn ziekenhuis.’ Dat staat op het kartonnen bekertje dat ik elke ochtend onder de koffieautomaat schuif. De slogan heb ik altijd wat cliché gevonden. Maar nu mijn eigen afscheid in dit ziekenhuis nadert, speelt de weemoed op.

‘Ik voel me thuis in mijn ziekenhuis.’ Dat staat op het kartonnen bekertje dat ik elke ochtend onder de koffieautomaat schuif. De slogan heb ik altijd wat cliché gevonden. Maar nu mijn eigen afscheid in dit ziekenhuis nadert, speelt de weemoed op.

Bijna vier jaar geleden liep ik hier binnen als kersverse dokter. Mijn BIG-nummer had ik voor de zekerheid uitgeprint meegenomen en mijn witte jas puilde uit van alle zakkaartjes. Tijdens mijn eerste nachtdienst tetterde ik ongepast hard in het oor van een internist omdat ik zó trots was dat ik een septische patiënt had gestabiliseerd. In plaats van een standje voor het tetteren kreeg ik een goedgemutst compliment.

Hier worden jonge dokters professioneel volwassen

Op de intensive care ontwikkelde ik het onderbuikgevoel voor ernstig zieke patiënten. Bij de cardiologie leerde ik niet alleen heel veel over hartritmes, maar ondervond ik ook dat blaffende honden eigenlijk heel aaibaar zijn. Tijdens mijn polistage voelde ik me meer dan ooit dokter en werd ik me bewust van de verantwoordelijkheid die daarmee gepaard gaat. En als rode draad waren daar altijd mijn collega’s: van arts-assistenten tot verpleegkundigen en specialisten, van medewerkers communicatie tot de dames van de koffiebar.

Een ziekenhuis is zo veel meer dan alleen een gebouw van stenen. Voor talloze jonge dokters is het de plek waar ze professioneel volwassen worden. Waar ze aarzelend hun eerste stappen zetten en met een rugzak aan ervaringen met rechte rug naar buiten lopen. Een plek om je thuis te voelen. En voor mij een plek waar ik van ben gaan houden.

Lieve collega’s: bedankt voor de avonturen, bedankt voor de geweldige samenwerking, bedankt dat ik bij jullie volwassen mocht worden!