Terug naar huis

De hele buurt stond buiten toen ik arriveerde. Ogen volgden me terwijl ik mijn tas pakte en naar binnen ging. Mijn uniform vertelde wie ik was en wat ik kwam doen. Hoewel niemand me tegenhield, voelde ik het ongemak van hun stille nieuwsgierigheid. Binnen trof ik een man aan, ergens in de vijftig, van Afrikaanse komaf. Hij was voor slechts een paar dagen in Nederland.

Wat er in zijn laatste uren gebeurde, blijft een raadsel. De recherche doet wat ze kan, maar de waarheid is gehuld in nevelen. Zijn medische voorgeschiedenis is al even vaag: ja, hij had aandoeningen, maar niemand weet precies welke. Hij gebruikte medicatie, maar welke, en door wie voorgeschreven? De verhalen rondom hem zijn flarden, voornamelijk van ‘kennissen’ die via via iets gehoord hebben. Zijn bezoek hier lijkt een verzameling losse eindjes.

Wat er in zijn laatste uren gebeurde, blijft een raadsel

De officier van justitie besloot om geen gerechtelijke sectie te verrichten omdat er geen aanwijzingen waren voor een misdrijf. Het lichaam kwam in handen van familie. Een familielid vloog halsoverkop naar Nederland om alles te regelen: de repatriëring, de administratieve rompslomp, alles flink gecompliceerd door culturele en landelijke verschillen. Ik sprak hem meerdere malen en deed mijn best hem te helpen. De familie koos in eerste instantie voor een obductie, maar besloot uiteindelijk om het lichaam zo snel mogelijk naar het land van herkomst te brengen.

Onbevredigd sluit ik deze casus af: vragen blijven onbeantwoord en de doodsoorzaak onbekend. Toch troost ik me met de gedachte dat ik, hoe klein ook, een schakel mocht zijn in het proces om deze man terug te brengen naar waar hij thuishoort. Soms is het enige wat we kunnen doen, zorgen dat iemand met respect en in waardigheid wordt teruggebracht naar zijn thuis.