Sollicitatie
Gebeurt het invullen van vacatures altijd strategisch?
Plaats een reactieAlle terechte aandacht voor teamwork en multidisciplinaire behandeling ten spijt, blijft de dokter voor de overgrote meerderheid van patiënten dé centrale spil van de medische zorg.
Daarnaast spelen medici een gezichtsbepalende rol in vrijwel alle gezondheidszorginstellingen, variërend van huisartspraktijk tot academisch ziekenhuis, en hebben ze het eerste en het laatste woord bij het vaststellen van de strategie en het medische beleid. Ook nemen ze in de regel de leiding bij kwaliteitsverbetering, praktijkvernieuwing en innovatieve veranderingen. De samenstelling en het functioneren van de vaste medische staf is daarmee wellicht een van de meest belangrijke succes- (of faal)factoren in elk ziekenhuis, gezondheidscentrum of andere zorginstelling.
Het invullen van de paar duizend vacatures per jaar voor medisch specialisten of huisartsen is daarom wellicht een van de meest strategische beslissingen die er is. Een beslissing die bovendien een personele invulling voor vele jaren vastlegt, want de mobiliteit van Nederlandse medici is ongeveer zo flexibel als de klei waarop we onze ziekenhuizen en praktijken gebouwd hebben. Het is echter de vraag of er altijd en overal wel zo stragisch met het invullen van deze vacatures wordt omgegaan. Natuurlijk, er is altijd wel een profielschets, of iets wat daarop lijkt, en vaak ook nog wel een sollicitatiecommissie. Maar in veel gevallen is de rest van het proces tamelijk ondoorzichtig, laat staan objectief. De uiteindelijke selectie vindt dikwijls plaats op grond van niet altijd even duidelijke persoonlijke kenmerken van de kandidaat, al dan niet geverifieerde referenties en fragmentarische indrukken tijdens een gesprek. Niet zelden wordt radicaal afgeweken van de eerder geformuleerde functievereisten in de profielschets als de kandidaat ‘goed ligt’ bij de zittende groep en niet te veel weerstand oproept bij de directie.
Het kan ook anders. Ik ben de afgelopen maanden onder de indruk geraakt van het rigoureuze selectie- en sollicitatieproces bij het aanstellen van een nieuwe consultant (medisch specialist) in Engelse ziekenhuizen. De procedure is volledig gestructureerd, systematisch en wordt uitermate strak gedocumenteerd. De sollicitatiecommissie bestaat uit collega’s, ook uit nabijgelegen ziekenhuizen, dikwijls een huisarts, en vertegenwoordigers van het ziekenhuisbestuur. De kandidaat wordt gevraagd presentaties te geven voor zijn of haar aanstaande collega’s, maar ook voor verpleegkundigen en andere medewerkers, gevolgd door uitgebreide discussie over een breed scala aan onderwerpen. Daarnaast moeten de kandidaten praktische opdrachten uitvoeren, zoals het schrijven van een antwoord op een klachtbrief van een patiënt, of het voeren van een moeilijk gesprek met een door een acteur gespeelde patiënt bij wie iets niet goed gegaan is, of een interventie bij een – gefingeerde – hoogoplopende discussie tussen collega’s. Het is indrukwekkend om te merken hoeveel extra, soms verrassende informatie dit alles oplevert. De procedure wordt afgesloten met een interview door de commissie die zich onder andere richt op de eerdere ervaring van de kandidaat en de plannen voor de toekomst.
Het gaat natuurlijk uiteindelijk om de vraag of deze indringende manier van selecteren artsen oplevert die beter in het team passen en optimaal functioneren. Mijn Engelse collega’s zijn daarvan heilig overtuigd. Misschien is het de moeite waard dit ook eens voor de Nederlandse situatie te overwegen.
Lees ook- Er zijn nog geen reacties