Royale zorg - Eveline Knibbeler

U kent ze. Misschien bent u er zelf een. Ondergetekende in ieder geval wel: de bijna-bejaarden, die tijd overhouden en ‘leuke dingen’ gaan doen die ze niet meer moeten willen. Dat kan wintersport zijn, rendiersleeën of elektrisch ondersteund mountainbiken. In mijn geval was het wandelen in de bergen ten zuiden van Genua (Italië). Mooi, maar veel te zwaar, ook na een ‘voorbereiding’ van twee keer per week naar de sportschool voor een zelfverzonnen trainingsrondje. De diepe beenwond die ik opliep bij een van de struikelpartijen, gunde een inkijkje in de gezondheidszorg van de Europese bondgenoot.

Ik was dankbaar voor de helikopter die mij bevrijdde van de berg (zes man/vrouw personeel, onder wie een traumachirurg) en de ontvangst in het academisch ziekenhuis (om de dag wondverzorging, einde van de week plastische chirurgie). De antibiotica en pijnstillers werden mij aangedragen, niet in de rij bij de apotheek.

Wat stelde ik daartegenover in dit armlastige land? Niets. Ik heb niets betaald of ingevuld. De reisverzekering is niet aangesproken, en de zorgverzekering ook niet. De rekening was er niet, want ‘everyone who needs help, gets help, for free’, ook de toeristen uit het noorden en de vluchtelingen uit het zuiden.

Een mooi land, Italië, met een trots volk. Maar hoe moet dat nu verder? Want toen ik mij – zeer Nederlands – hardop afvroeg wat deze royale zorg betekende voor de economie, kreeg ik de – zeer Italiaanse – charmante glimlach, en het antwoord: ‘Better talk about the weather.’

Eveline Knibbeler