Risicomanagement

Hij kon ook bevroren watervallen beklimmen. Met alleen een soort ijspriempjes aan handen en voeten. Heel knap. Enig. Niet echt een vent waarmee je gezellig een bakkie kunt doen – hij drinkt alleen maar groentesap –, maar wel een met een boeiend verhaal.

Hij vertelde over het inschatten van risico’s. Hij vertelde hoe belangrijk het voor hem is om zich heel goed voor te bereiden: niet alleen op het fysieke vlak (dat ging wel ver hoor: vijf uur per dag slingerapen aan de rekstok, bikkelen op het roeiapparaat, tussendoor even ondersteboven hangen, en natuurlijk heel veel slapen en extreem uitgekiend eten met veel groen en sap en, jak, nooit suiker), maar juist ook op het vlak van het inschatten van risico’s. Zijn theorie was dat dit onontbeerlijk was, omdat hij tijdens zijn expedities steeds dood kon gaan.

Daar legde hij de link met ons dokters/chirurgen. Wij moeten ook heel goed risico’s kunnen inschatten, was zijn idee. Niet zo belangrijk als voor hem natuurlijk, dacht hij, want bij een mislukte operatie gaat de dokter immers niet zelf dood. En dat is minder erg. Haha. En plots besefte ik hoe ver niet-dokters af kunnen staan van onze realiteit. Want jezelf verantwoordelijk achten voor de dood van een ander, daar wil je niet eens aan denken. Daarom is juist bij ons risicobeperkend management een zo belangrijk onderdeel van de voorbereiding. Een duidelijk plan voor ogen hebben, goed slapen en in conditie blijven zijn ook voor ons belangrijk. Wij mogen er echter wel chocola bij eten en limoncello bij drinken. Gna, gna.