Blogs & columns
Blog

Protocol - Vera van Veen

2 reacties

Zijn stap is verend en zijn stem buldert als hij me achter mijn computer vandaan plukt. Ik mag me sinds een paar maanden arts noemen, werk als anios interne in een perifeer ziekenhuis. Hij stopt voor de deur van de hoofdverpleegkundige en wuift – bijna duwt – me naar binnen. Zij kijkt geschokt naar mijn baas.
`Als je het over haar wilt hebben kan ze er beter bij zijn, nietwaar?`

Ik voel me klein worden, de toon is niet positief en de blik in de ogen van de verpleegkundige nog minder. Ik ga in gedachten mijn patiënten langs. Is er iets misgegaan? Heb ik een fout gemaakt?
Ze kijken naar me, de baas van de dokters en de baas van de zusters. En dan richt ze zich tot hem.
`Ze doet de slechtnieuwsgesprekken niet volgens protocol!`

Mijn gedachten gaan razendsnel. Van de zeer mentaal geretardeerde vrouw van 80 die ik, in overleg met internist en familie, heb verteld dat het slecht is in haar buik in plaats van de diagnose te noemen, tot de jonge Marokkaanse man die mij verzocht hem het nieuws in een aparte kamer –‘Alleen u en ik dokter, geen zuster, geen familie. U en ik’ – te vertellen. Ik denk aan de hoeveelheid slecht nieuws die ik al heb moeten brengen, in mijn korte tijd op deze afdeling.

`Is dat waar?`

Hij kijkt me aan en ik antwoord naar waarheid: `Ik wist niet dat daar een protocol voor was.`
Ik denk aan mijn worsteling met de hoeveelheid werk, aan mijn dicteerstapel, aan mijn lijstje van dingen die ik op moet zoeken en na moet lezen. Ik denk aan mijn onhandigheid bij het uitschrijven van mijn eerste recept, het nadenken over welke test, welk onderzoek op welk moment. Ik denk aan mijn collega, die geweldig is in het interpreteren van lab en foto, nooit achterlopend met dicteren, maar wier bedside-manner te wensen overlaat. Ik denk, stilletjes, dat – hoe moeilijk en vreselijk ook – als ik dacht dat ik iets wel kon de afgelopen maanden, dat dit het was.

Protocollen in de zorg zijn een hulpmiddel, een richtlijn waar je soms, met goede reden, vanaf mag, of zelfs moet, wijken. Ze zijn handig, als leidraad, zeker voor de beginnende dokter. Maar wordt er niet te veel waarde aan gehecht?

Is iets als het brengen van slecht nieuws niet per definitie iets tussen patiënt en arts? Gericht, niet in het algemeen op de hele groep patiënten, maar juist op die ene persoon die tegenover je zit?
Ik kijk op, zie zijn ogen twinkelen en durf: `Maar ik denk ook dat dat niet volgens een protocol KAN.`
Zijn knik, net als zijn glimlach, is nauwelijks zichtbaar en ik kan, ondanks de zure blik van de hoofdverpleegkundige, weer ademen.

Vera van Veen



Reacties op Facebook:

anios
  • Vera van Veen

    Vera van Veen (pseudoniem) schrijft over haar ervaringen als (huis)arts-in-wording.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • L.W. Boland

    Jeugdarts, DIEMEN

    Mooi geschreven schets en hulde voor authentiek gedrag in de jungle op de afdeling!

  • Bibi van Beek

    huisarts i.o, Aalsmeer

    Dit is bijna literair te noemen,het begint in res media,we vallen zomaar de situatie binnen,dan de bescheidenheidsfrase;" beginnend arts,weet het ook allemaal niet zo goed,doet haat best maar ja,loopt achter met dicteren ach en wee om vervolgens snoe...ihard haar eigen voortreffelijkheid uit te serveren die impliciet begin met haar goede bedside manners,maar ten volle voor het voetlicht wordt gebracht door haar morele overwinning op de narrige hoofdzuster,die zogenaamd de baas zou zijn over de dokters. Alhoewel het hier een beetje stokt,want in de eerste alinea wordt een onbekende (arts?) aangevoerd als zijnde haar baas en later blijkt de hoofdzuster alsnog de baas te zijn.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.