Professionals en liefde

Daar zat ik dan, met mijn vrouw, haar broer, zus en vader. Samen bij hun geliefde moeder en echtgenote die net was overleden in het Elisabeth TweeSteden Ziekenhuis in Tilburg. Diep verdriet.

Ja, ik wist het. We waren geholpen door goed getrainde professionals in de twee ambulances, bij de politie, de buurman met de AED die begreep wat hij deed. De cardioloog, de jonge arts van de Spoedeisende Hulp, de SEH-verpleegkundige: allen hadden professioneel gehandeld, zich deskundig en adequaat tot het uiterste ingespannen. Maar ik voelde nog iets. Liefde.

Alsof wij de enigen waren, al die lange, zware uren

Aan het bed werd zichtbaar en onzichtbaar ook voor ons gezorgd. De vraag naar donatie kwam in alle rust. Daar was tijd voor, voelde ik, in alle drukte. Respect voor elk antwoord. Alsof wij de enigen waren, al die lange, zware uren.

Er was gevochten voor haar leven en er was verloren. Maar naast de zorg en de professionaliteit was er plaats voor afsluiting, voor aandacht en liefde. Tweede kerstdag kregen wij een kaart van het SEH-team. Als steun voor ons verlies.

Deze keten van zorg en liefde bestaat echt overal in Nederland. Ook bij mij in het ziekenhuis. Elke dag extra zorg, aandacht, attenties. Dat merkte ik tijdens het kerstdiner voor onze dwarslaesiepatiënten en hun familie. Georganiseerd door ervaringsdeskundigen, keukenmedewerkers, verplegende en ondersteunende collega’s en medische staf. Mooie mensen, mooie gesprekken, betrokkenheid en liefde. Een eer om dit te ervaren.

In mijn werk gaat het vooral over professionaliteit, deskundigheid, opleiden, trainen en over technische en technologische vragen. Maar het belangrijkste bij topzorg blijft aandacht, respect, liefde. Dat kun je niet trainen. Maar wel koesteren, stimuleren en beschermen. Die taak ligt bij ons, dat vraagt de samenleving van ons allemaal.