Poepmarkt

Ik weet weinig van infectieziekten. Behalve dat ik deze winter meermalen met codeïne naar bed ben gegaan. Pittige virusjes dit jaar. En natuurlijk weet ik ook wat van poepbacteriën.

Ik schreef er vorige keer over (MC 10/2013: 568). Over het allopathische onderzoek van Els van Nood, die aantoonde dat inname van donorpoep een infectie met Clostridium difficile beter bestrijdt dan vancomycine. Poep – ik moet Freud gelijk geven – blijft een boeiend goedje.

Recentelijk las ik dat poepdonatie wellicht als therapie ingezet kan worden bij obesitas. Zwaarlijvigen blijken namelijk een andere florasamenstelling te hebben dan slanken. Anne Vrieze, net als Els van het AMC, doet er hoopgevend (onbedoelde woordgrap) onderzoek naar.

Ik kan me voorstellen dat het, net als bij de bloedbank, soms niet meevalt om over voldoende (poep)donoren te beschikken. Het is tenslotte een gênant onderwerp. Daarom lijkt het verstandig om samen te gaan werken met alternatieve genezers, door de artsenstand vaak kwakzalvers genoemd. Ik denk hierbij aan een samenwerkingsverband met darmspoelers, ook wel ontslakkers of colonlavageurs genoemd. Het internet grossiert in aanbieders van deze oeroude behandeling die ontelbare ziektebeelden beweren te kunnen genezen.

Samenvattend hebben we dus poep-vragers (dikke mensen en patiënten met Clostridium difficile) en poepaanbieders (het dolende leger der ontslakten). Vraag en aanbod. En dan komt, sinds de invoering van marktwerking in de zorg, de zakenman in me naar boven.

Ik zie een kliniek – De Goede Hoop – voor me met twee ingangen. Borden boven de deuren: Poepdonatie en Poepontvangst. Een fecaal buizensysteem tussen beide afdelingen. Hoogpolig tapijt. Kopje koffie vooraf. Dit is wat de alternatieven al zo lang willen: samenwerking met echte dokters. Wat mij betreft: iedereen blij. Met recht een ‘gat’ in de markt.