Paul Brand: Over de grens

Toen ik ruim twintig jaar geleden voor twee jaar van mijn opleiding naar Curaçao ging, was ik nogal zelfverzekerd en ik dacht dat ik het allemaal snapte. Tot mijn verbazing bleek het in Caraïbisch Nederland toch anders te werken. Moest ik in Nederland vooral uitleg geven over de ziekte die de klachten veroorzaakte, op Curaçao kwamen mensen niet voor een diagnose, maar voor verschillende remedi. Liefst voor elke klacht één. Dus bij een bovensteluchtweginfectie een remedi voor hoest, een voor slijm, een voor snot, enzovoorts. Schreef je dat niet voor, dan ging men naar de volgende arts, totdat men het gewenste pakket te pakken had. Een boeiende uitingsvorm van marktwerking in de zorg.

Op de kinderafdeling hechtte men erg aan tradities. Bij een gastro-enteritis met dehydratie bijvoorbeeld kreeg het kind één dag alleen ORS, één dag TCA (thee-cola-appelsap), één dag RBB (rijst-beef-bouillon), daarna weer gewoon eten. Een poging om daar verandering in te brengen mislukte, omdat ik zo dom was om die in te leiden met de zin ‘Bij ons in Nederland doen we altijd…’. Voor die zin was men allergisch. Het duurde enige tijd voor ik begreep waarom. Veel Nederlanders toeterden altijd dat ze precies wisten hoe het moest en hoe het zat op Curaçao, zonder zich te verdiepen in het land, de gebruiken, en de redenen daarvoor. Toonde je wél echte belangstelling, dan wilde men ook naar jouw suggesties luisteren.

Als je niet luistert ga je over een grens. Over de grens van goed fatsoen, beleefdheid en respect. Masha danki aan alle lieve en goede medewerkers van de kinderafdeling na dushi Korsou die mij deze belangrijke les geduldig hebben bijgebracht.