Opnieuw verliefd

Op maandagochtend sta ik een halfuur te vroeg bij de ingang van de polikliniek Interne Geneeskunde. Ik kijk naar de felgekleurde Finding Nemo broodtrommel in mijn hand en voel me nu om meerdere redenen zoals op mijn eerste dag kleuterschool. Alleen ga ik vandaag niet in de zandbak spelen, maar start ik met mijn stage poliklinisch werken.

Helaas: de eerste patiënt van mijn allereerste spreekuur heeft zich afgemeld. Om een reden die tot nu toe maakte dat patiënten juist wél naar mij toekwamen: ze is ziek. In de weken daarna stapelen de verschillen tussen klinisch en poliklinisch werken zich verder op: van het soort ziektebeelden en de mate van verdieping, tot de details van het finetunen van behandelingen en diagnostiek. Er gaat binnen mijn eigen vakgebied een nieuwe wereld voor me open. En dat is eigenlijk wel een beetje gek.

Ik voel me als op mijn eerste dag kleuterschool

Als anios maak je kennis met een specialisme via de klinische kant van het vak: spoedeisende hulp, zaalwerk en onregelmatige diensten. Vervolgens wordt van je verwacht dat je op basis van die indruk een definitieve keuze maakt voor een specialisme dat zich vaak juist vooral poliklinisch afspeelt. Dat is een beetje als na een eerste Tinder-date met iemand in carnavalsoutfit meteen moeten besluiten of je met hem wilt trouwen.

Voor mij valt het gelukkig allemaal gunstig uit: na een paar weken op de poli voelt het alsof ik opnieuw verliefd ben geworden op het specialisme waar ik twee jaar geleden voor koos. Maar feit blijft dat hier winst te behalen is: want waarom laten we aniossen niet júíst ook met de poliklinische kant van een vak kennismaken?