Onzichtbaar zuchten

Zo net na de vakantie, fris en uitgerust, bedenk ik wat mijn doelen voor de komende periode gaan worden. In de categorie ‘kleine doelen’ ga ik mijn onvrede over het ‘mislukte consult’ eens aanpakken. U kent het vast wel: 25 patiënten op een dag, 24 mensen blij en 1 zeurneus. En waar pieker je over na? Juist, over de zeurneus. Dat moet dus anders in de komende tijd.

Het plan: eerst helder krijgen door welk type patiënt ik word geprikkeld. En dan in de slechte zin van het woord. Dat ik meteen denk: zucht. Zo uit de losse pols zijn er de ‘ik heb wat, maar niemand weet wat en ik ben het zat-patiënten’, de ‘mijn lijf doet het niet en dat is jouw (alle dokters) schuld-patiënten’ en de ‘ik heb eigenlijk niets, maar ik zoek vrijetijdsbesteding-patiënten’. Dat zijn zo al wel drie categorieën waar ik veel bij moet zuchten. En ook al zucht je niet, ze voelen het toch, die zucht. En dan is de toon al gezet.

‘Mijn lijf doet het niet en dat is jouw schuld’

En het mooie is: je krijgt vaak van tevoren een aanwijzing. Je weet het al bij ‘de brief’. ‘Beste dokter Vleggeert, om u goed voor te kunnen bereiden op het consult dat ik binnenkort bij u heb stuur ik u vast deze achtergrondinformatie.’ En daaronder bevindt zich dan een heel dikke envelop. Of: ‘Geachte dokter Vleggeert, ik ben zo dankbaar dat ik bij u langs mag komen nadat dokter X mijn rug volledig verpest heeft.’

Kortom, het probleem is helder, maar de oplossing nog niet. Het zoeken naar die oplossing is dus een ‘doel’ voor de komende tijd. Als ik weer een corona-afzegging heb, ga ik daar maar eens over nadenken. Tot ik eruit ben richt ik me maar op de 24 blije mensen. En ondertussen bekwaam ik mij tevens in het onzichtbaar zuchten. Dat perfectioneer ik dan vervolgens tot ‘niet zuchten’. Prima doel.