Old and wise
1 reactieDe overdracht was in de ochtend altijd aan bed. Ik, toen nog dienstdoende arts-assistent, moe, bleek en bradyfreen te midden van de dagploeg, een handje cardiologen en thoraxchirurgen, en het hoofd van de ic. Bij de derde patiënt besloot ik met: ‘En verder moet er nog met ouders gesproken worden over een beleidsbeperking.’
Hoewel ik diverse hoofden zag knikken in mijn gevolg kwam er maar één reactie. Het hoofd van de afdeling, een professor die bijna de pensioengerechtigde leeftijd had, vouwde zijn handen, keek me aan en zei in alle rust: ‘Nee Berber, we gaan het niet hebben over een beleidsbeperking, maar we gaan kijken wat we nog wél voor dit meisje kunnen doen.’ Ik voelde me op mijn nummer gezet ten overstaan van iedereen en vond het maar semantisch gezeur.
Ik voelde me op mijn nummer gezet
Vaak ben je er pas later aan toe om bepaalde lessen te leren. Om te leren wat het betekent wanneer je tegen ouders begint over een beperking in het beleid in plaats van te kijken wat van belang is voor hun kind. Dat het vaak ouders zijn die al een lange weg van weerstand hebben gehad en al vaak hebben gehoord dat hun kind niet oud zal worden. En hoe anders het dan klinkt om tegen ouders te zeggen dat we samen gaan kijken wat we voor hun kind kunnen doen, en waar we hun kind het beste mee kunnen helpen.
Laatst sprak een arts-assistent dezelfde woorden als ik indertijd, en ik hoorde mezelf zeggen dat het in zo’n situatie beter is eerst de tijd te nemen een gezin, en het systeem rondom het kind te leren kennen, om vervolgens samen te kijken wat we kunnen bieden. Wijsheid komt inderdaad met de jaren.
Meer van Berber Kapitein
Wim van der Pol
ziekenhuisapotheker np, delft
Destijds werkte ik als ziekenhuisapotheker in opleiding in een groot regionaal opleidingsziekenhuis. Het leek de opleiders een goed idee om rond het middaguur elke dag een groot IC overleg te houden met alle betrokken assistenten en behandelaren. Ik ...herinner mij een casus waarvan verschillende behandelopties werden besproken. Mijn bijdrage was zelden nodig en op den duur voelde ik mezelf overbodig. Tot die ene keer. Alle chirurgische assistenten hadden reeds hun inbreng geleverd, tot de opleider vroeg wie er nog een idee had. Is er nog een optie? Als vanzelf zei ik (tot mijn eigen verbazing) "niets doen". Ik schrok er zelf van, maar het overleg steunde tot mijn verbazing het voorstel. Er vond geen interventie plaats en de patient kon een paar dagen later van de IC. Inhoudelijk leverde mij dit overigens geen credits op.