Nog geen geraniums

Soms hoor je van die verhalen: had ie zich zijn hele leven kapotgewerkt, kon ie eindelijk genieten van zijn pensioen en toen zomaar ineens een infarct, dood. Ging wel even door mijn hoofd na mijn laatste werkdag. Ik heb altijd gedacht dat het leven zonder mijn werk als huisarts saai en uitzichtloos zou zijn. Nu is het leven überhaupt uitzichtloos omdat één ding zeker is: Hein komt een keer langs. Maar saai – geraniums op de vensterbank – kan ik mijn leven niet noemen.

De laatste maanden namelijk hebben mijn drie zonen een jarentwintigklushuis bij ons in de buurt gekocht en zijn ze bijna simultaan vader geworden. Mijn dochter woonde al met haar drie kinderen op steenworpafstand. Ik heb mijn praktijk maar nauwelijks neergelegd of de kinderen leggen beslag op hun ouders. Zes kleinkinderen en drie te verbouwen huizen. Wij – de grootouders – passen graag op en er wordt op mij gerekend als klusser.

Zes klein­kinderen en drie te verbouwen huizen

Daarnaast overkwam niet mij een of andere ernstige aandoening, maar wel mijn vrouw. In het voorjaar een knobbeltje in haar borst. Het hele circus. Veel leermomenten. Als huisarts blijkt mijn kennis op het gebied van borstkanker maar mager. Ik – en met mij de wat oudere bevriende huisartsen – wist eigenlijk niet wat triple-negatief lobulair borstcarcinoom inhoudt. En wat immuuntherapie in combinatie met chemokuren met een mens doet. En ook niet dat de tweede lijn de laatste jaren communicatief zo veel vaardiger is geworden. En ook niet wat zo’n opeenstapeling van life-events met mij zou doen. Misschien kom ik er later nog eens op terug. Hoe dan ook dit jaar geen patiëntenzorg meer voor mij. Wellicht weer in 2022 als het leven hopelijk weer wat saaier wordt. Voorlopig geldt: vrouw en kinderen eerst.