Nieuw virtueel evenwicht

Binnen enkele dagen konden we het: volledig omschakelen. Omschakelen naar virtuele zorg, tenzij het om medische redenen niet anders kan. Van reizen, parkeren en in het ziekenhuis je behandelaar spreken naar vanuit het eigen huis via de laptop of de telefoon overleggen met de behandelaar.

Inmiddels is de ‘tenzij’-regel normaal en zijn de gangen in het ziekenhuis leeg. Deels keert dat fysieke bezoek terug. Maar het principe dat slechts het stenen ziekenhuis het centrum van de zorgwereld is, kunnen we loslaten. Dat blijkt uit de ervaringen van onze peuterrevalidatie.

Doordat de scholen op slot gingen, moest ook onze peuterrevalidatie voor kinderen met een ontwikkelingsachterstand dicht. Bij deze groep lopen aandacht, zorg, liefde, revalidatie en oefeningen door elkaar heen. Lastig, maar via beeldbellen werd contact gehouden en geprobeerd diezelfde aandacht, zorg, liefde, revalidatie en oefeningen vol te houden. Dat lukte. Sterker: tot mijn verrassing werd de zorg er beter van.

Door beeldbellen kregen de behandelaren meer zicht op de thuissituatie. Zij zagen hoe kinderen in hun eigen omgeving functioneren. Daardoor konden zij oefeningen op maat maken voor het kind, het huis en het gezin. Ze namen ook de ouders waar in hun rol als coach bij de oefeningen. Niet in de klinische omgeving van de peuterrevalidatie. Niet op bezoek bij de behandelaar. Maar in hun eigen thuis, ter plekke, op het juiste moment. Zodoende kon er meteen worden bijgestuurd.

tot mijn verrassing werd de zorg er beter van

De virtuele ruimte die door de corona-isolatie is ontstaan, bleek de opstap om de zorg te verbeteren. Zelfs lastige gesprekken over de ontwikkeling van het kind gingen beter. Ik weet het: alléén virtuele zorg kan niet. Maar een nieuw evenwicht tussen het fysieke ziekenhuis en de virtuele samenkomst van behandelaar en patiënt is meer dan wenselijk.