Niets te klagen

Ik klaag geregeld over de ouderenzorg in Nederland. Talloze verzorgingshuizen zijn gesloten, personeel is schaars en de geestelijke gezondheidszorg laat ernstig te wensen over. Rechtse politici prediken zelfredzaamheid, maar dat is een utopie voor de niet-zelfredzamen, de echte kwetsbaren. Ze leunen op overspannen mantelzorgers die op hun beurt vier maanden mogen wachten op een luisterend ggz-oor. Zeer hoogbejaarden slikken cholesterolpillen om hun kans 100 te worden 1 procent te vergroten. Ho maar, genoeg geklaagd.

De zorg is beroerd, de zusters zijn kortaf, moeder lijdt

Even over Tatjana. Ze is indertijd uit Bosnië gevlucht en al twintig jaar patiënt bij me, net als haar dochter. Ze is midden 70 en spreekt na al die jaren nauwelijks Nederlands. Ze heeft als actief communiste dertig jaar onder Tito gewerkt. Het leverde haar een medaille op. Ze lacht me toe. Haar dochter tolkt. Therapietrouw is haar vreemd. Haar diabetes en de herinneringen aan de oorlog eisen hun tol. Een aflopende zaak. Ze zoekt haar heil bij een ziekenhuis in Sarajevo. Haar dochter vergezelt haar. Ze wordt opgenomen, maar de dokters kunnen niets voor haar betekenen. Daarom willen ze zo snel mogelijk terug naar Nederland, maar dat mag niet ‘op medische gronden’. De zorg is beroerd, de zusters zijn kortaf, moeder lijdt. Voor schoon drinkwater moet onderhands 20 euro worden betaald. ‘Alle goede dokters zijn uit Bosnië vertrokken’, vertrouwt de dochter me toe. ‘Voor 500 euro krijg je goede zorg. Het is zo’n corrupt systeem. Ik mocht haar maar een uur per dag bezoeken, terwijl ze dood lag te gaan. Waar ik me het meest schuldig over voel, dokter, is dat ik me niet heviger verzet heb tegen de medische stand.’ Ik geef haar een zakdoek en slik wat droog speeksel weg.

Tja…, onze ouderenzorg kent haar gebreken, maar over de zorg voor oude mensen in hun laatste levensfase hebben we in Nederland niets te klagen.