Blogs & columns
Column

Niet van deze planeet

Plaats een reactie

‘Is het druk op de afdeling?’ ‘Nou! Gekkenhuis!’ Als dit het gevoel voor humor van je arts-assistent is en de psychiater je na je eerste anamnese vraagt of je wel eens van medische psychologie hebt gehoord, weet je dat psychiatrie niet jouw vak wordt. Het geeft niet. Ik vermaak me prima.


Mijn eerste dag is een stap in een compleet nieuwe wereld. Bij de ingang van het complex krijg ik een enorme bos sleutels overhandigd – ‘nóóit kwijtraken!’ – en een deur met twee sloten verder ben ik binnen. Het is exact zoals ik me had voorgesteld. Als ik de zware deur achter me gesloten heb, sta ik plots in een lieflijk tuintje, waar de chaos van het ziekenhuis opeens ver weg lijkt. Ik zie een terras met tuinstoelen en bloembakken vol paarse hyacinten. Een behaaglijk zonnetje schijnt op het grasveld vol madeliefjes.

Een jongen van een jaar of twintig loopt rondjes over het gras, het gezicht naar beneden. Hardop telt hij zijn passen. Of de madeliefjes. Naast hem zit een meisje in een tuinstoel te gillen. Ze lijkt niet bang of in paniek. Ze gilt gewoon. ‘Ik houd van je’, roept ze als ze mij ziet. Zo warm ben ik als co nog nooit ontvangen.

Meestal vertel ik in mijn columns over de rare dingen die ik op een afdeling heb meegemaakt. Maar wat als je coschappen loopt op een afdeling waar gek zijn de norm lijkt? Dan hoef je je nergens meer over te verbazen. Dan frons je je wenkbrauwen niet meer bij de anamnese van mevrouw C, die denkt dat haar kat is vergiftigd door de overbuurman die eigenlijk stiekem niet van deze planeet komt en vroeger ooit haar verloofde was, maar met wie ze heeft gebroken toen bleek dat hij haar bankrekening had geplunderd om drugs mee te kopen. ‘Ik zie u wel kijken, hoor, maar het is écht gebeurd.’ Ze kijkt me indringend aan. Ik knik en houd mijn gezicht op de meest neutrale stand die ik in mijn repertoire heb.
‘Merk je nu bij jezelf wat dit soort gesprekken vanbinnen met je doet?’, vraagt de arts-assistent na afloop aan mij. We zitten in de meest luxe artsenkamer die ik tijdens mijn coschappen heb gezien. ‘Bij mezelf vanbinnen…?’, herhaal ik langzaam. Hij knikt. ‘Als ik mezelf nou feedback zou moeten geven over dit gesprek’, hij tikt met zijn wijsvinger op zijn borst, ‘zou ik zeggen dat ik iets meer op haar gevoelsbeleving had moeten ingaan zonder duidelijk toe te geven aan haar emoties. Ik denk dat er bij mij vanbinnen misschien een gevoel van irritatie speelde, waardoor ik niet alles aan haar kon teruggeven. Wat gebeurde er nou voor jóuw gevoel tijdens het gesprek?’ ‘Eh…’

Stiekem verlang ik terug naar het noteren van een onderzoek als: ‘S1S2 $, NAG, bg-’ in plaats van ‘er is mogelijk sprake van een licht gestoord ik-besef, tangentieel denken en inhoudelijk zijn er bij patiënt preoccupaties met het idee dat er lieveheersbeestjes uit zijn oren komen’. De arts-assistent heeft daarentegen duidelijk zijn plek gevonden. Als hij zijn mond opendoet, voelt het alsof er een pot honing wordt opengeschroefd waaruit langzaam de gehele inhoud in zijn stroperige, langdradige, ellenlange vorm naar buiten komt druipen. En plots zijn we anderhalf uur verder. Gelukkig worden we dan gebeld over patiënt D die naakt over de afdeling rent en tegen iedereen die ze tegenkomt schreeuwt dat God van de vogeltjes houdt.

In deze eindeloze steppe van  krankzinnigheid is er één oase: de cokamer. Hier gaan de gesprekken gelukkig gewoon over welke radiozender we op zullen zetten, of hoe laat we gaan lunchen. Hier loopt niemand met zijn geslachtsdeel uit zijn broek.

Bij de meeste coschappen schiet de gedachte op bepaalde momenten wel een keer door mijn hoofd: ik zal toch niet ook...? Het veranderde ontlastingspatroon, die hoofdpijn, dat knobbeltje dat daar nooit gezeten heeft. Maar de afgelopen weken heb ik nog geen moment last gehad van kandidaatsziekte. Ik heb me in tijden niet zo heerlijk normaal gevoeld.

Beeld: Thinkstock
Beeld: Thinkstock
psychiatrie anamnese
  • Mara Simons

    Mara Simons (pseudoniem) is coassistent. ‘De situaties die in dit leerproces ontstaan en de voelbare druk om te móeten presteren, kan ik niet onbeschreven laten.'  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.