Niet poetsen maar lullen
Plaats een reactieEen bevriende chirurg heeft net gehoord dat hij een gevorderd prostaatcarcinoom heeft en ik zoek hem thuis op met een fles ‘medicijn’ onder mijn arm. ‘Ah, daar hebben we de schouwarts, je bent ruim op tijd deze keer’, lacht hij als hij de deur opendoet.
Chirurgenhumor, net als je het nodig hebt. Ik vind het mooi: ook onder grote druk, in weerwil van het lot.
Ik bespreek dit tijdens mijn MCU, mental check-up, een verplicht gesprek met een psychologe, geregeld door mijn baas. Voor mij een primeur, na ruim twintig jaar in de forensische geneeskunde. Hoe ga ik om met belastende situaties en de bijkomende emoties?
Goede vraag natuurlijk, in een wereld waar agressieve arrestanten, suïcides en kindermishandeling tot de dagelijkse realiteit behoren. Ontkennen en doorwerken is ook een vorm van coping, maar na een tijdje kan dan één druppel de emmer doen overlopen.
Chirurgenhumor, net als je het nodig hebt
Als voorbereiding op mijn MCU vraag ik aan een traumachirurg, een kinderarts en een intensivist hoe zij ingrijpende ervaringen hanteren. Rode draad blijken de besprekingen in teamverband. Je collega’s weten tenslotte het best wat je meemaakt. Maar er zijn ook nog steeds veel ‘bikkels’ die door blijven poetsen. Vaak gaat dat goed, maar er is ook veel ziekteverzuim, burn-out, mensen die niet normaal hun pensioen halen. Zorgen wij als artsen eigenlijk wel goed voor onszelf en voor elkaar? ‘Veel hangt af van de cultuur van je organisatie, je maatschap, je afdeling’, zegt de psychologe. ‘Het helpt als je gebeurtenissen bespreekbaar kunt maken. En dat kan op veel manieren.’
Van haar krijg ik het stempel ‘Goedgekeurd’. Soms is ‘niet poetsen maar lullen’ beter, heb ik net geleerd.
- Er zijn nog geen reacties
