Blogs & columns
Hester Roos
2 minuten leestijd
Blog

Multiculti - Hester Roos

Plaats een reactie

Het laatste jaar van mijn opleiding tot huisarts. Mijn bruinleren dokterstas is het enige wat oud en vertrouwd is, mijn opleiders zijn nieuw, de praktijk is nieuw en ook de buurt is nieuw. Een multiculturele achterstandswijk met bewoners uit alle windstreken, iets waar ik tot nog toe in mijn werk maar beperkt mee in aanraking ben gekomen. Een patiëntenpopulatie die door de een als moeilijk, door de ander als boeiend wordt omschreven. Een stap buiten de mij zo bekende overwegend blanke wereld met zijn westerse gebruiken en overtuigingen.

Wat staat me te wachten? Cultuurverschillen? Taalbarrières? Ik vind het leuk, maar ben benieuwd of het me goed zal vergaan.

De allereerste patiënte op mijn spreekuur versterkt mijn twijfel. Een Marokkaanse vrouw van middelbare leeftijd met een arsenaal aan langer bestaande moeilijk te duiden lichamelijke klachten. Diverse onderzoeken en therapieën hebben tot nog toe niet kunnen leiden tot een verklaring, noch tot verbetering. Een ingang op psychosociaal gebied blijkt moeilijk te vinden. Het is maandagochtend, tien over acht en ik zit al met mijn handen in het haar.

Gelukkig is er meer. Zoals de oude Marokkaanse man die mijn uitgestoken hand weigert na afloop van het consult. Voor ik het weet pakt hij met beide handen mijn gezicht vast en geeft me een kus op mijn linkerwang.

Nee, anders is niet slecht. Anders is ook mooi en inspirerend. Doet je soms zuchten, maar vaak ook glimlachen. In de Vinex-wijk in mijn eerste jaar kon ik veilig twee verschillende sokken aandoen in mijn laarzen als ik ’s ochtends gehaast de deur uitvloog. Een eerste visite hier herinnert me eraan dat het in veel Arabische gezinnen gebruikelijk is je schoenen bij de voordeur uit te trekken. Daar sta ik dan, dé huisdokter, met één blauw-grijs gestreepte en één roze sok…

En de communicatie? Tja, dat blijkt af en toe nog wel eens ingewikkeld. Met hulp van kinderen, buren, handen, voeten en Google kom ik een heel eind. Maar af en toe blijkt het euvel ergens anders te liggen. Zoals bij de 73-jarige Turkse vrouw die met haar echtgenoot op mijn spreekuur verschijnt.

Ik: ‘Goedemorgen. Vertel…?’

Patiënte: ‘Hoesjte beter’

Ik: (...)

Patiënte: ‘Had denk beetje hoog bloeddruk, maar isj nu weer goed.’

Ik: ‘En waar komt u dan voor? Wat is uw probleem?’

Patiënte: ‘Isj geen probleem.’

Ik: ‘Maar als er geen probleem is, waarom bent u dan hier?’

Patiënte: ‘U had gezegd, iek moesjt terugkomen na 2 weken.’

Een snelle blik op de laatste dossierregel: ‘milde exacerbatie COPD bij bovenste luchtweginfect.’

Niks slechte communicatie. Slechte spreekuurvoorbereiding!


Patiënte en haar echtgenoot kijken me grijnzend aan. Twee rijen gelige tanden bij twee mooie oude mensen. En ik grijns terug. Ik ga het hier wel naar mijn zin krijgen. 



Hester Roos (pseudoniem) is in opleiding tot huisarts. Maandelijks verschijnt er een column van haar op

www.medischcontact.nl

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.