Mondkapjesaffaire
Plaats een reactieMondkapjes zijn opnieuw ingevoerd in de ziekenhuizen, en tijdens het poliwerk vind ik dat ook wel zo prettig, met de frequente wisselingen van patiënten in de niet ruim bemeten kamers. Het is natuurlijk wat onpersoonlijker en minder empathisch met die lapjes tussen mij en de patiënt, maar dat valt zeker goed te maken: nadat ik de patiënt heb binnengeroepen bespreken we namelijk meestal even dat het zo wel ‘ongezelliger’ is, maar dat het nu eenmaal moet.
Als ik mevrouw Z. binnenroep, komt zij zonder mondkapje en ook zonder aanstalten tot mondkapje-opzet-gebaren binnen. Ik leg een nieuw mondkapje voor haar neer en vraag of zij dit op wil doen. ‘Nee, dokter, dat kan ik niet.’ Ik kijk haar eens aan. ‘Ik word daar heel benauwd van.’ Ik zie geen amechtig hijgende COPD-patiënt en kijk haar weer aan. Ik kijk iets minder lief. Ze tovert vervolgens een papier uit haar zak met een verklaring dat ze benauwd wordt van een mondkapje. Gedecideerd voegt ze toe: ‘En ik ben ook niet gevaccineerd.’
Ik kijk haar weer aan, iets minder lief
Nou, gezellig. Ik leef me uit op haar klacht – nekpijn – waarvoor ze al bij vier andere artsen is geweest. Zonder neurologische klachten. Ik laat eerst maar een röntgenfoto bij haar maken. Deels uit schuldgevoel over mijn onaardige gedachten. En om zelf te recupereren. Als ze een halfuurtje later, na de foto, weer binnenkomt, geef ik haar omstandig uitleg over de stand van de nek (niets aan het handje) en pijnbeleving. Dat accepteert ze wel. Maar of ik ook even contact op kan nemen met het UWV. En o ja, de verwijzing voor de pijnpoli, of die opgestuurd kan worden naar een ander ziekenhuis, want dat vindt haar schoonzus fijner aanrijden.
Ze vertrekt. Ze lijkt toch een soort tevreden. En ik? Ik ben wel een beetje trots op mezelf. Ik was ernstig geïrriteerd en heb dat toch opzij weten te zetten. Dus werd ik gewoon een beetje blij van dit consult. Het moet niet gekker worden.
Meer van Carmen Vleggeert-Lankamp- Er zijn nog geen reacties