Miquel 1.0 accepteert alleen vitale upgrades

Onlangs moest ik na vijfenhalf jaar afscheid nemen van mijn mobiele telefoon. Het was een Huawei, dus de Chinezen luisterden mee, en ik moest hem twee keer per dag opladen, maar alles wat ik nodig had kon hij. Probleem was dat het geheugen volliep, vooral met onduidelijke upgrades van apps. Opeens 100 MB erbij voor een app die elf kortingspascodes bewaarde – dat soort dingen.

Je kunt mobieltjes en computers niet oneindig opzadelen met extra bagage en ook mensen hebben hun beperkingen: als na onze studie en/of opleiding eenmaal onze basisprogrammatuur is vastgelegd, laat zich daar nog maar beperkt kennis aan toevoegen. Een wijdverspreide mythe stelt dat we slechts 10 procent van onze hersencapaciteit benutten, maar dat is kolder. In werkelijkheid doen we voor de meest banale bezigheden een beroep op ons volledige brein. De oorsprong van de verwarring ligt in het feit dat neuronen slechts een tiende van onze hersencellen uitmaken; als het je lukt met je gliacellen na te denken word je dus tien keer zo slim. Maar we kunnen niet alles onthouden en beheersen, en moeten dus keuzes maken.

Een deel van managend Nederland gelooft helaas wel in de 10-procentmythe en heeft onderwijssessies en trainingen omarmd als oplossing voor veel van hun verantwoordelijkheidsproblematiek. Je stelt ICT-trainingen verplicht, dus veiligheidslekken zijn niet meer jouw schuld. Je organiseert diversiteit- en sensibiliteits­trainingen, dus discriminatie en seksuele intimidatie vormen geen institutioneel probleem meer. Je laat medewerkers een onlineveiligheidsfilmpje zien, dus als iemand zichzelf in de hens zet treft de organisatie geen blaam.

Zelf heb ik onder andere last van de Basiscursus Regelgeving en Organisatie voor Klinisch onderzoekers (BROK), die door de NFU verplicht is gesteld voor elke arts die wil meewerken aan klinische studies – dus als een onderzoek in de soep loopt, wast de NFU haar handen in onschuld. BROK bestaat uit een training van vijf dagdelen met een afsluitend examen. Zo’n training is zeker nodig voor wie begint met het doen van trials. Bizar is alleen dat er vervolgens elke drie jaar een herregistratiecursus moet worden gevolgd: een uur of zes door filmpjes heen klikken en ellenlange documenten downloaden. Van mijn twee herregistraties kan ik me letterlijk alleen herinneren dat ik achter een scherm zat en me ergerde over de in te halen tijd – er verdwijnen natuurlijk geen taken voor dit soort dingen. Gelukkig verwacht niemand dat je iets onthoudt: de herregistratie kent geen examen.

Zonder alle dubieuze installaties had mijn mobieltje het oneindig kunnen volhouden

Zonder alle dubieuze installaties had mijn Huawei-mobieltje het praktisch oneindig kunnen volhouden, maar uiteindelijk had ik een dagtaak aan het verwijderen ervan. Dat was het ook weer niet waard. Mijn eigen harde schijf kan ik helaas niet vervangen, dus als er weer zo’n kansloze verantwoordelijkheidsafschuivingsupgrade voorbijkomt, probeer ik die weg te klikken. Als dat echt niet meer gaat weiger ik als beheerder schrijfrechten, door in een soort staat van zen te gaan terwijl op de achtergrond de training lekker voortkabbelt. Dat maakt Miquel 1.0 tot een wat klassiek model, maar de oorspronkelijke apps blijven tenminste werken. 

Voetnoten

http://dx.doi.org/10.2304/plat.2013.12.1.20

https://www.scientificamerican.com/article/do-people-only-use-10-percent-of-their-brains/

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2776484/

https://www.nfu.nl/themas/randvoorwaarden-wetenschappelijk-onderzoek/brokr