McDonald’s

Nog wat verlegen zat hij tegenover me. Tijdens de opname had ik hem alleen gesedeerd aan de beademing gezien, en na detubatie nog fors encefalopathisch met een verlaagd bewustzijn. Ik had hem nog nooit horen spreken en alhoewel nog wat traag, was hij adequaat, positief en heel helder. Zijn neurologische beeld met epilepsie en forse encefalopathie werd veroorzaakt door een zeldzame maar gelukkig goed behandelbare auto-immuunaandoening. Hij was vooral druk met het revalideren van deze hele periode – nu nog intern maar binnenkort ambulant – en zag zijn toekomst positief tegemoet.

De follow-uppoli wordt ook gebruikt om te praten over de beleving en eventuele nazorg van een ic-opname. Zijn ouders hadden al nazorg ontvangen, en hij praatte vooral tijdens zijn revalidatieproces veel over wat hem was overkomen. Van de ic-opname herinnerde hij zich helemaal niets. Het enige wat hem was opgevallen en wat hij eigenlijk niet begreep, was waarom zijn ouders, zeer gezond levende mensen, in die periode zo vaak naar de McDonald’s waren gegaan. Zijn vader en ik keken hem niet-begrijpend aan. ‘Ja, ik hoorde de verpleegkundige vaak aan jullie vragen of jullie weer naar de McDonald’s gingen, terwijl jullie dat thuis nooit deden.’ Ineens ging het lichtje branden. De ouders sliepen die periode in het Ronald McDonald Huis. We hebben er hartelijk om gelachen toen dit misverstand uit de weg werd geholpen. En als ouders aan mij vragen of hun kind iets meekrijgt van de opname of wat ze tegen hun kind zeggen als het gesedeerd is, zal ik nu nog meer overtuigd zeggen dat dit meer is dan we denken.

Waarom gingen zijn ouders zo vaak naar de McDonald’s?