Marie - Dingeman Rijken

«« vorige   |   volgende »»

Woensdag 3 december 2014

Gisteravond bracht een ambulance zeven patiënten uit Port Loko, dat honderden kilometers verderop ligt. Onder hen een familie van vijf: vader, moeder, en drie kinderen. Twee kinderen zijn gezond en worden tijdelijk ondergebracht in de ‘probable zone’, voor patiënten met verdachte symptomen die contact hadden met een besmet persoon. De oudste is een 7-jarige jongen, die heel beschermend is voor zijn 3-jarige zusje. Hand in hand lopen ze naar hun tent. Deze staat tegenover de tent in de ‘confirmed zone’– positief getest op ebola – waar beide ouders en de 1,5 jaar oude Marie worden opgenomen, slechts gescheiden door een dubbel gaas. Vroeg in de ochtend overlijdt de vader.

Tijdens de doktersronde zien we het broertje en zusje naast elkaar voor het gaas staan, starend naar de andere tent waar hun moeder en kleine zusje zijn. We geven ze frisdrank en koekjes, wat de angstige blik in hun ogen iets lijkt te verzachten. Het moet een bizarre wereld voor hen zijn. Omringd door mensen met maskers en grote witte pakken die ieder op eigen wijze hun uiterste best doen om een stukje menselijkheid te tonen.

In de ‘confirmed zone’ liggen moeder en Marie samen te slapen op een veldbed. Stilletjes maken we de moeder wakker en geven haar wat water. Ze is erg zwak. Kleine Marie huilt wanneer ik haar rechtop zet. Ik zet een kom water aan haar lippen en met een onvoorstelbare gretigheid klokt ze het water naar binnen. Haar gezichtje verdwijnt in de kom en ze hoest omdat een deel in haar luchtpijp terechtkomt. Mijn hart breekt. Wie zal dit meisje kunnen verzorgen nu haar moeder te zwak is en langdurige intraveneuze infusie logistiek onmogelijk is?

Vlak na de overdracht aan de late dienst zien we dat de 12-jarige Umaru een epileptische aanval krijgt. Zo snel als mogelijk schieten we in de beschermende pakken en gaan we naar hem toe. We zijn te laat. We dekken zijn kleine lichaam af met een deken en brengen het uit het zicht van de andere patiënten, die verschrikt toekijken. Dan lopen we naar de uitkleedtent, nauwelijks in staat om te ademen door het doorweekte mondmasker.

Even later loop ik naar het busje dat ons van het behandelcentrum terug zal brengen naar Kenema, en zie ik een vrouw enthousiast zwaaien. Het is Haja, een 22-jarige vrouw uit Freetown. Twee weken geleden kwam ze doodziek binnen, maar ze herstelde, en het virus verdween uit haar bloed. Met een lach van oor tot oor vertelt ze over haar man en twee dochters, die thuis op haar wachten.

Dingeman Rijken

«« vorige   |   volgende »»