Mam, alles is goed

Eens in de zoveel tijd verschijnt ze op mijn spreekuur. Ze is 85 en heeft een rug als een blokkendoos. Een die flink door elkaar is geschud. Maar ze loopt nog en vindt het leven over het algemeen nog zeer de moeite waard. Ze heeft een liefhebbende dochter die haar altijd begeleidt en voor haar zorgt. De dochter is een dame die van aanpakken weet, een dochter uit duizenden.

Als moeder het tijd vindt om weer bij me langs te komen, komt ze steevast achter haar rollator schuifelend met een trillip binnen. ‘Het gaat helemaal niet meer, zo’n pijn.’ Dan begint het verhaal met hier pijn, daar pijn, maar een echt neurologisch beeld is er niet uit te halen. Ik maak meestal een röntgenfoto, spreek haar bemoedigend toe en dan klaart ze op. Als ik haar flamboyante kleding aan het eind van het consult nog eens prijs, gaat ze zelfs weer stralend naar huis. De dochter mimet dan naar mij dat ze dankbaar is en dat ze het wel weer een tijdje redt.

‘Het gaat helemaal niet meer, zo’n pijn’

Laatst waren ze er weer. Hier pijn, daar pijn, en het leek nu wel erger dan anders. Dochter dacht dat het nu dan misschien weleens tijd werd voor een wat uitgebreidere foto. Nou ja, dat kan eraf, dus ik vroeg een CT aan. Als deze gemaakt is, is corona weer in alle hevigheid losgebarsten, dus de afspraak is telefonisch. Als ik de dochter bel (haar bellen is de vaste prik, moeder is hier te zenuwachtig voor) blijkt ze in de stad te lopen met moeder. Is geen probleem, ik mag gewoon m’n verhaal doen. Ik begin een verhaal over ‘tjsa, wel een rug van 85 jaar hè, heeft al wat meegemaakt, natuurlijk wel een verschuiving hier en een haakje daar en ook wel wat slijtage van de tussenwervelschijven, wat sclerosering, vergeleken met twee jaar geleden, geen echte toename, wel wat veroudering’.

Dochter informeert haar kennelijk hardhorende moeder: ‘MAM, ALLES IS GOED.’