Lijkvinding

Een kwart eeuw geleden zat ik met vijftig ziekenhuismedewerkers in een gammele Keniaanse bus voor een uitje naar het Nakuru National Park – mijn afscheidscadeautje aan het missieziekenhuis. We hadden genoten en de zon was al onder toen we de urenlange terugtocht aanvaardden. Rond middernacht moesten enkelen van ons plassen. Met het licht van een zaklantaarn vonden we een fraaie greppel, maar… daar lag ook een dode man.

Mijn voor de hand liggende voorstel om direct de politie te waarschuwen stuitte op ettelijke bezwaren: angst voor de talloze formulieren, corruptie, de nacht doorbrengen in een cel of beschuldigd worden van moord. Of de blanke man niet goed bij zijn hoofd was. We zijn uiteindelijk doorgereden, het lijk achterlatend. Stelletje barbaren die Kenianen!

Ik moest eraan denken toen ik vorig jaar met spoed naar een baby moest die niet reageerde toen de pleegmoeder haar wakker wilde maken. Inderdaad: wiegendood. Paniek, woede, verwardheid. Na rijp beraad – vanwege het pleegouderschap – een onnatuurlijke dood afgegeven. En zo hoort het ook. Het circus dat zich daarna afspeelde laat zich moeilijk beschrijven.

Een dikke zwetende politieman beveelt, met zijn motorhelm nog op, dat iedereen zijn ID per direct moet tonen (ook de huisarts) en dat de baby naar een andere ruimte moet, weg van de potentiële daders en weg van de schoot van het pleegzusje.

‘Ik heb de regels niet gemaakt’, pareert hij mijn aanval. Wat later verschijnt een hoger geplaatste functionaris met handboeien en een heus pistool. Daarna volgen twee Sherlock Holmes-lookalikes met een goocheldoos op zoek naar vingerafdrukken.

De uiterst kleine kans dat een van de pleegouders tevens moordenaar is rechtvaardigt geenszins de lompe en criminaliserende benadering van dit gezin.

Volgende keer weer melden? Ik weet het niet. Die Kenianen waren zo gek nog niet. Stelletje barbaren die Hollanders!

Jos van Bemmel, huisarts

• Meer Veldwerk