Komt een mens bij de dokter

'Ik deed mijn haar in een staart, keek in de spiegel naar mijn gezicht en toen zag ik het. Ik ben gelukkiger als vrouw’, zegt een vriendin. In mijn studententijd komen verschillende vrienden ‘uit de kast’. Ik schrik van de reacties die zij krijgen. Worstelingen met zichzelf en met familieleden zijn geen uitzondering.

De vriendin vertelt aan haar familie dat ze voortaan met ‘zij’ wil worden aangesproken. Haar geboortenaam doet haar pijn. ‘Het is een fase, het heeft vast te maken met corona en gaat weer over’, zegt een oom. ‘Dan moet je maar gewoon ongelukkig blijven als man’, zegt een tante.

In 1987 wordt homoseksualiteit geschrapt als stoornis uit de DSM-III, hét internationale psychiatrische handboek. In 2001 wordt het huwelijk opengesteld voor partners van gelijk geslacht. Ruim twintig jaar later krijgen nog veel lhbtiq+’ers te maken met negatieve reacties, pesten en geweld.

‘Word je verliefd op mannen, vrouwen of allebei?’

Uit onderzoek blijkt dat lhbt’ers meer psychische problemen, neiging tot suïcidaliteit en stemmings-, angst- en persoonlijkheidsstoornissen hebben. Het aantal transgenders dat psychische problemen heeft is drie keer zo hoog als onder de algemene bevolking; homoseksuele en biseksuele jongeren doen veel vaker een suïcidepoging.

Toch is lhbtiq+-inclusieve zorg nog geen veel behandeld thema binnen mijn opleiding tot psychiater. Via een workshop kreeg ik handvatten. Vragen als ‘Ben je weleens verliefd geweest? Word je verliefd op mannen, vrouwen of allebei?’, ‘Hoe zou jij je gender­identiteit beschrijven?’, ‘Hoe wordt er bij jou thuis gedacht over meisjes en jongens?’, ‘Welke termen gebruik jij? Wat betekenen die voor je?’ moeten standaard worden gesteld. Op de meeste zakkaartjes staan ze nog niet. Het bespreekbaar maken, nieuwsgierig en open zijn kan een wereld van verschil maken. Net als een klein zichtbaar regenboogje of een lhbtiq+-poster in de wachtkamer ophangen. Dat kan morgen al.