Woensdag 10 december 2014

Vandaag gaat Adama naar huis, samen met haar zwager Alhuji, maar zonder haar vader en zus. Ze heeft ons veel geholpen met baby Magdalena. Eergisteren vroeg een verpleegkundige of ze graag naar huis wilde. Als antwoord noemde ze een lijst met namen op, en het duurde even voordat we beseften dat dit patiënten waren die zij heeft zien overlijden. Daarna wees ze naar Magdalena, die ze de fles aan het geven was, en zei: ‘Ik wil naar huis vóórdat zij sterft.’

Tijdens de doktersronde vind ik Aminata op bed, volledig verzwakt, de ogen weggezonken. Wát een verschil met gisteren. Ze weigert om te eten, het water spuugt ze uit. Later in de middag brengen we haar kinderen bij het gaas, om haar te laten zien dat het goed met hen gaat. Ze is zo verzwakt dat ze maar nauwelijks zitten kan. Even glimlacht ze als blijk van herkenning, en dan zakt ze terug op het bed. Haar zoontje begint stilletjes te huilen, het meisje kijkt verwonderd toe. Ik weet niet of we er goed aan hebben gedaan.

Dingeman Rijken

«« vorige  | volgende »»