Kijkje in de keuken

De afgelopen periode hadden we de driejaarlijkse inspectie van de Care Quality Commission (CQC) in onze Londense ziekenhuizen. In vergelijking met Nederland houdt deze CQC-inspectie ergens het midden tussen een periodiek bezoek van de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) en een accreditatie. Maar verder houdt elke vergelijking op.

Gedurende twee maanden werden we circa twintig keer aangekondigd en onaangekondigd bezocht door bijna honderd inspecteurs die niet alleen overdag maar dikwijls ook ’s nachts en in het weekeind onze zorg voor patiënten kwamen beoordelen. Zelfs de meest afgelegen afdeling en elke hoek van kelder tot zolder werd onderzocht en soms werden meerdere bezoeken uitgevoerd. Naast onze zelfevaluatie van 500 pagina’s ontvingen we meer dan 750 verzoeken om aanvullende informatie, waarbij een verzoek soms wel twintig omvangrijke rapportages kon omvatten. Ik schat dat we in totaal meer dan 15 duizend pagina’s hebben opgestuurd. Vervolgens werden gedurende drie dagen circa honderd leidinggevenden uitgebreid ondervraagd door panels van vier inspecteurs over hoe het ziekenhuis wordt geleid. Niet alleen over hoe we de patiëntenzorg hebben georganiseerd, of wat onze uitkomsten zijn, of hoe we leren van fouten en incidenten, maar ook over handhygiëne van baliemedewerkers, kwaliteit van de invalidenparkeerplaatsen, lettergrootte in onze antwoorden op klachtenbrieven, management van de uniformwasserij, wachttijden voor alle operaties en scans, en culturele diversiteit in de staf. Daarnaast hadden we een tweedaags bezoek van tien inspecteurs die kwamen kijken of we onze financiële middelen wel doelmatig gebruikten en of we voldoende efficiënt waren georganiseerd. Andere inspecteurs observeerden bestuursvergaderingen, bijeenkomsten van de patiëntenraad en hielden inloopspreekuren voor personeel. En ten slotte werden huisartsen, andere verwijzers, patiëntenorganisaties en financiers bevraagd over onze prestaties.

Elke hoek van kelder tot zolder werd onderzocht

Over twee maanden horen we de uitkomst. Als alles in orde is, krijgen we het label ‘good’ of – in zeldzame gevallen – ‘outstanding’ maar als er belangrijke tekortkomingen zijn, is de score ‘requires improvement’ of ‘inadequate’. In dat laatste geval – en dat is helaas geen zeldzaamheid in Engeland – wordt het ziekenhuis direct onder verscherpt toezicht geplaatst. In alle gevallen wordt de CQC-beoordeling breed in de media uitgemeten.

Tijdens de tamelijk intensieve afgelopen weken dacht ik vaak aan het prettige jaarlijkse halfdaagse bezoekje van onze vriendelijke, soms wat strenge, maar altijd begrijpende inspecteur van de IGJ in Nederland, waarbij we met een kopje koffie de stand van zaken in het ziekenhuis doornamen. Of aan het accreditatiebezoek van de toch als veeleisend bekend staande Joint Commision International (JCI), waarbij vier inspecteurs ons gedurende vijf dagen bezochten. En dat was het dan. Maar wat is eigenlijk beter?

De Engelse CQC-inspectie streeft naar volledigheid en geeft ons zinvolle feedback maar is tegelijkertijd natuurlijk too much. En de effectiviteit van dit inspectiecircus is maar de vraag: volledig onverwachte ontdekkingen van falende ziekenhuisafdelingen of slecht functionerende ziekenhuizen (niet zelden met een goede CQC-beoordeling) komen in Engeland net zo vaak voor als elders. Veel dingen die inspecteurs komen controleren, kun je als ziekenhuis zelf ook onderzoeken. Een organisatie met een kritische kijk op zichzelf en een gezonde wil om telkens weer te willen verbeteren, is volgens mij altijd effectiever dan welke externe inspectie ook.