Zondag 14 december 2014

Vanochtend tref ik de zuster van de kinderafdeling aan achter haar bureau, gehuld in beschermende kleding. Op het bed tegenover haar ligt een dood kindje onder een deken. Een paar bedden verderop ligt een ander kind te vechten voor haar leven. De diagnose is onbekend. De angst is van het gezicht van de zuster af te lezen. Acht van haar collega’s zijn reeds overleden aan ebola. Anderen durven niet langer te werken en zijn gevlucht. De sterfte onder patiëntjes is fors toegenomen.

Om de situatie in het district onder controle te brengen en verdere verspreiding te voorkomen is voor vandaag een ‘mop up’ gepland. Gezondheidswerkers, politieagenten en militairen gaan samen de dorpen in om zieke mensen uit hun huizen te halen. De beperkende factor is het gebrek aan vervoer: er zijn slechts drie ambulances en twee ambulancechauffeurs voor het hele district. Na een hele dag hebben ze twaalf patiënten naar ons tijdelijke triagecentrum gebracht. Daarnaast worden er negen lichamen aangetroffen die door de speciale teams worden begraven. Lichamen uit onze directe omgeving gaan eerst naar het mortuarium op het ziekenhuisterrein. Het gebouw is zwaar gecontamineerd en wordt niet gebruikt. Lijkzakken worden daarom voor de deur neergelegd en gewoonlijk de volgende dag pas begraven. Het pad ligt bezaaid met onderdelen van beschermende kleding. Tegen het eind van de middag komen twee mannen op een motorfiets het terrein op rijden. Een vrouw hangt bewusteloos tussen hen in. Op een brancard wordt ze het centrum binnengedragen en op een bed gelegd. Haar arm maakt een afwerende beweging en blijft voor haar gezicht hangen. Ze is volledig verstijfd, en in dezelfde ongemakkelijke pose sterft ze korte tijd later.

Op weg naar het hotel schallen de kerstliedjes uit de autoradio en iedereen zingt mee. Kerstfeest in een beschermend pak.

Dingeman Rijken

«« vorige  | volgende »»