Kartelvorming in de zorg

Als je de mededingingswet zou loslaten op de Nederlandse gezondheidszorg, dan zou er heel wat aan het licht komen. Als je deze wet volledig zou toepassen, dan bleven er maar weinig regels en afspraken tussen zorginstellingen overeind. Of eigenlijk zou ik moeten zeggen: dan bleven er maar weinig regels en afspraken tussen bestuurders overeind. Want op dat persoonlijke niveau zit vaak het probleem. Bij bestuurders die doodleuk onderling afspraken maken die gewoonweg niet kunnen.

Ook de NMa keurt dit blijkbaar af, gezien de invallen die ze onlangs heeft gedaan bij onder andere diverse academische en algemene ziekenhuizen. Vaak is het zo dat zorginstellingen of patiënten uiteindelijk de dupe worden van het ‘beleid’ van maar een klein aantal mensen die een instelling besturen. Deze bestuurders organiseren namelijk vaak samenwerkingsverbanden die er meer op gericht zijn instellingen buiten te sluiten dan ze te verenigen. Zij rechtvaardigen dit maar al te graag door vooral op de voordelen van zo’n samenwerkingsverband te wijzen: de samenwerking zal zeker gaan leiden tot een verbetering van de kwaliteit van zorg of dienstverlening in de toekomst.

Maar als die voordelen zo evident zijn, waarom worden er dan niet meer zorginstellingen in het betreffende samenwerkingsverband betrokken? Want wat goed is voor de één, zou toch ook goed moeten zijn voor een ander? Toch zie je telkens weer dat bij dergelijke afspraken tussen bestuurders partijen bewust, maar subtiel, worden buitengesloten. Het eigenbelang of het eigen ego weegt dan zwaarder dan het algemeen belang. Met de patiënt als verliezer. Om nog maar te zwijgen van de negatieve consequenties hiervan voor de autonomie van medisch specialisten.

Aysel Erbudak, voorzitter raad van bestuur Slotervaartziekenhuis