In het duister tasten
2 reactiesNachtdienst, half twee ’s ochtends. Terwijl mijn telefoon elke vijf minuten rinkelt met vragen vanaf de verpleegafdelingen, schiet ik heen en weer tussen twee patiënten op de Spoedeisende Hulp. Beiden zijn hoogbejaard, ernstig ziek en moederziel alleen.
Patiënt A is met een verlaagd bewustzijn uit een verzorgingshuis gekomen en heeft een acuut buikprobleem. Het dossier in ons ziekenhuis is beperkt, de ambulance meent te hebben gehoord dat ze terminaal ziek is. Er is geen familie en de enige contactpersoon is zelf ook op leeftijd en neemt op dit tijdstip de telefoon niet op. Ondanks goede wil kan ook het verzorgingshuis de relevante medische gegevens niet achterhalen. Onder onze handen gaat ze achteruit en moeten wij vóór haar besluiten: scannen of palliëren?
Mijn telefoon rinkelt door.
Patiënte B is ingestuurd met verwardheid en blijkt ernstige nierfunctie- en elektrolytstoornissen te hebben. Ook zij is uitermate ziek, erg in de war en helemaal alleen. Het dossier in het ziekenhuis is beperkt; de laatste nierfunctie is van tien jaar geleden. Ook haar (bejaarde) contactpersoon neemt de telefoon niet op. Ik kruis mijn vingers en start met calciumgluconaat, bicarbonaat en insulineglucose in de hoop dat wij vannacht niet vóór haar moeten besluiten: dialyseren of palliëren?
Deze nachtdienst stemt me verdrietig
En mijn telefoon rinkelt gewoon door.
Deze nachtdienst stemt me verdrietig. Niet omdat het zo druk was, niet omdat de patiënten zo ziek waren, wel omdat ik ze allemaal een geliefde naast hun bed gun die hun wens vertegenwoordigt. En ook omdat ik iedereen een nationaal elektronisch patiëntendossier gun, dat hun privacy waarborgt, maar waarin zorgverleners in spoedsituaties wel vitale medische gegevens kunnen vinden. Zodat we iedereen passende zorg kunnen leveren en op de donkerste momenten van de nacht niet in het duister hoeven tasten.
Anna verhulst is in opleiding tot internist in Meander Medisch Centrum Amersfoort.
lees meer van anna verhulst
P.A.Wiegersma
sociaalgeneeskundige (niet praktiserend), Kropswolde
In de column 'In het duister tasten' van 3 september jl. wordt gesproken over het (natuurlijk volstrekt onnodig) ontbreken van relevante medische gegevens van bij de SEH opgenomen patiënten.
Het is volkomen onduidelijk waarom in deze tijd van ...digitalisering niet al lang is overgegaan op Patient Held Records (PHR's): een chipkaart met daarop alle medische informatie van de houder. Deze informatie kan via de computer moeiteloos door zorgverleners worden aangevuld met nieuwe data.
Toegang tot deze informatie is mogelijk via een pincode of – na toestemming van de houder – standaard toegankelijk voor huisartsen, ziekenhuizen, et cetera (vergelijkbaar met de landelijke EPD’s). Eventueel zou de betreffende informatie in ‘the cloud’ kunnen worden opgeslagen, mocht de kaart verloren gaan of – in een noodgeval – niet beschikbaar zijn.
Zoals "De Monitor" alweer een jaar geleden in haar TV-programma (8 september 2019) aantoonde zijn de leveranciers van de EPD-software (Epic en Chipsoft) slechts geïnteresseerd in zoveel mogelijk winst tegen zo weinig mogelijke inspanning, met - behoudens de in de column beschreven trieste ellende - zelfs aantoonbaar levensbedreigende gevolgen.
Er is geen enkele (niet oplosbare) reden om niet over te gaan op een PHR. Ook de kosten voor het (al dan niet geleidelijk) invoeren zijn met de huidige technieken en zeker vergeleken met de EPB’s van de eerdergenoemde firma’s geen probleem, eerder lager én eenmalig. Daarnaast heeft onderzoek aangetoond dat ook patiënten dit een goede zaak zouden vinden, ook al omdat privacy in dit geval geen probleem meer is. In vele landen worden PHR's al jaren gebruikt. Daar zijn bijvoorbeeld de in ons land bij de balie nu benodigde faxmachines inmiddels verwijderd...
Ik ben heel benieuwd welke instantie, beroepsgroep (anders dan uiteraard de softwareleveranciers) of anderszins deze logische ontwikkeling al die jaren heeft weten tegen te houden.
Hannah Koning
SEH arts, Zaandam
Wat een vervelende situatie, om niet over de medische achtergrond van je patient te kunnen beschikken.
Deze patiënten hebben doorgaans wel een eigen huisarts, en soms kan de HAP nog wat informatie verschaffen.