Iedereen is chronisch vermoeid

Op de polikliniek interne geneeskunde is het een komen en gaan van patiënten met somatisch onvoldoende verklaarde lichamelijke klachten. Buikpijn, gewrichtsklachten en het lastigste consult: vermoeidheid.

Zo staat ook mevrouw W. op mijn spreekuur ter analyse van chronische vermoeidheid. Haar klachten zijn zo invaliderend dat ze na haar werkdag als manager, op de bank in slaap valt. Dat haar zoontje ADHD heeft, zorgt volgens haar niet voor stress en op het werk en in haar huwelijk zijn ook geen problemen.

Ik kan moeilijk mijn aandacht bij haar houden, ik heb mijn baby om zeven uur al naar de oppas gebracht na een gebroken nacht. Morgen heb ik een presentatie die ik ergens tussendoor moet voorbereiden. Een dutje doen klinkt heerlijk.

‘Er moet toch iets te vinden zijn’

Ze kijkt me hoopvol aan: ‘Er moet toch iets te vinden zijn.’ Ik geloof dat ze echt vermoeid is, maar er is al uitgebreide diagnostiek gedaan en ik verwacht niet dat we een somatische oorzaak gaan vinden. Ter aanvulling verricht ik nog een screenende X-thorax; dat was nog niet gedaan. Ik bereid haar vast voor op de uitkomst, om teleurstelling te voorkomen.

Diezelfde middag word ik gebeld door de radioloog. Op de X-thorax is een ruimte-innemend proces te zien, mogelijk een lymfoom. Ik bestel mevrouw W. direct terug op mijn spreekuur; ze is geschrokken maar ergens ook opgelucht dat er een verklaring is voor haar klachten.

De volgende dag zit ik bij de huisarts, ik ben ontdaan van de bevinding bij mevrouw W. en wil toch zeker weten of er geen somatisch verklaring voor mijn vermoeidheid is. Terwijl ik mijn klachten uitleg, zie ik de wallen onder haar ogen. Ik besef dan dat wij allemaal chronisch vermoeid zijn en de oorzaak is gelukkig (bijna) nooit somatisch. Het is belangrijk om altijd alert te blijven op die ene patiënt bij wie dat wel zo is, maar ik ben niet die patiënt.