Blogs & columns
Hester Roos
2 minuten leestijd
Blog

ICC’tje begrip

Plaats een reactie

Beste specialisten. Baalt u ook wel eens van die huisartsen? Van de onduidelijke rommelige verwijsbrief met twee A4-tjes ‘SOEP’-notities waar u het nut van ontgaat? Van de verloren tijd doordat de huisarts te lang zelf heeft geprobeerd te behandelen, na het aanvankelijk ‘een poosje te hebben aangekeken’? Of van het gebrek aan kennis, iets dat u afleidt uit de foutieve bevindingen bij lichamelijk onderzoek of een differentiaal diagnose waar u samen met uw collega’s bij de overdracht toch even om moest gniffelen.

En beste huisartsen, herkent u dit? U belt om een patiënt in te sturen maar wordt door de specialist benaderd alsof het gaat om uw artsexamen in plaats van een intercollegiaal overleg. Tussen de stapels post die u dagelijks te verwerken krijgt, zitten ontslagbrieven van drie kantjes zonder heldere conclusie, waarbij onduidelijk is of er iets van u als huisarts wordt verwacht. Of erger nog, waarbij u niet eens verzocht wordt een deel van het beleid te vervolgen, maar u dat als het ware opgedragen krijgt. ‘Follow up via huisarts.’

Toen ik twee jaar geleden begon met de huisartsopleiding, weerklonk in de introductiegroepen veelal hetzelfde geluid van mensen die zich niet thuis voelden in de ziekenhuiscultuur. Ik sloot me aan in het rijtje ziekenhuisboemannen en -vrouwen. Die witte jas? Mij niet gezien. Dat ik voor het tweede opleidingsjaar de kliniek weer in moest voor mijn diverse stages was dan ook iets waar ik behoorlijk tegenop zag. Ik bracht tijd door tussen psychiaters, urologen, dermatologen, gynaecologen en chirurgen.

Tijdens drukke spreekuren merkte ik hoe onhandig die ellenlange verwijsbrieven zijn en leerde ik noodgedwongen om bondiger, maar toch compleet, te overleggen met supervisoren. Ik zag artsen met hart voor hun vak die in de ziekenhuishectiek ieder op hun eigen wijze goede patiëntenzorg trachtten te waarborgen. Maar ook hoe vrijwel elke specialist commentaar heeft op het handelen van een collega specialist dan wel huisarts, terwijl dit veelal verklaard kan worden doordat de materie voor de ander geen dagelijkse kost is, of doordat in verschillende posities binnen ons zorgsysteem hetzelfde medische probleem op andere wijze benaderd wordt. Maar het op constructieve wijze bespreekbaar maken om zo de samenwerking te verbeteren? Zelden.

Dit jaar gaf me iets bijzonders. Mijn venijn jegens het ziekenhuis, gebaseerd op eerdere vervelende ervaringen, is verdwenen. Ik kwam, ik zag en ik werd milder. Op een ander vitten is af en toe heerlijk om elders opgebouwde frustraties te kunnen ventileren. Maar voor echte goede samenwerking heb je inzicht en interesse nodig in elkaars werkomgeving. Openheid. Heldere communicatie. Begrip. Ik gun u wat dat betreft allen een stagejaar, in de eerste dan wel tweede lijn. En als u het daar te druk voor heeft, neem dan gewoon eens een avondje de positie van een collega in, al is het alleen maar in gedachten. Zal u goed doen, echt. En de zorg ook.

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.