Hoe hoog mag onze drempel worden?
1 reactieHet is tien dagen na je operatie, een heupprothese vanwege forse slijtage, als je naam rood in mijn agenda verschijnt. ‘Graag direct bellen, onhoudbare pijn heup.’ De verstoring van mijn spreekuur irriteert me, we hebben dit gesprek eergisteren namelijk al gehad. De afspraak toen? Je zou contact opnemen met je specialist.
Ik besluit je direct terug te bellen en neem me voor het kort te houden. Postoperatieve problemen? Hup, terug naar de orthopeed. Hun operatie, hun verantwoordelijkheid! Huilend neem je op. Het gaat niet. De pijn is toegenomen, je ligt de hele dag op bed en denkt koorts te hebben. Gebeld met de poli heb je niet, bang dat je direct moet komen. Je hebt een demente partner thuis die je moeilijk alleen kunt laten.
Na mijn spreekuur rijd ik visite en stuur je in vanwege een gecompliceerde wondinfectie. Voor je partner regelen we dat familie hem komt ophalen. Goed en snel geregeld, maar toch voel ik me schuldig. Had ik jou de verantwoordelijkheid kunnen geven zelf het ziekenhuis te bellen? Was het niet toch mijn taak om je te beoordelen? Was daarmee een opname voorkomen? Of ligt deze verantwoordelijkheid bij jezelf, of zelfs bij je specialist?
We willen vaker nee zeggen, maar is het wel zo simpel?
Na de manifestatie op het Malieveld en de aandacht voor de overbelasting in de huisartsenzorg zijn we gefocust. We willen vaker nee zeggen, ons bord moet minder vol! Onnodige bureaucratie? Nee! Problemen na operatie of opname? Verantwoordelijkheid voor de specialist! Maar is het wel zo simpel? Waar stopt het generalist-zijn dan precies?
Het is een dilemma. De patiënt moet over onze drempel heen komen maar deze niet platlopen. En de huisarts moet er zelf niet over struikelen. Wat is de ideale hoogte voor de drempel? Laten we daar met elkaar over praten. Het kost wat extra werk, maar daar kunnen we toch geen nee tegen zeggen?
Meer van Eefje Suntjens
I.E. Ullmann
Huisarts, Oosterbeek
Het sleutelwoord is samenwerking. Samenwerking met elkaar binnen de zorg en samenwerking met de patiënt en diens netwerk. Als generalist complicaties van de specialist opvangen is niet het werk van de huisarts. Het knipt de verantwoordelijkheden op v...oor een chirurgische wond, zorgt dat complicaties bij de specialist uit beeld raken en het zorgt dat er dubbele zorgkosten worden gemaakt. Dat betalen we met elkaar allemaal uit ons gemeenschapsgeld.
Wat wél jouw werk is, is de situatie daar thuis te kennen en te overzien. Te weten dat als de patiënt zich moet melden in het ziekenhuis, wat de gevolgen daarvan zijn voor het thuisfront. Dat is het belang van het kennen van je mensen. En het geloof daarin, ondanks wetenschappelijk bewijs, en de ruimte daarvoor is precies waaraan geknaagd wordt.
In een ideale wereld kan de patiënt de poli bereiken, en doet ze haar verhaal van de wondinfectie. De poli antwoordt dat ze zich direct mag komen melden op de SEH, waarop de patiënt aangeeft dat dat niet zomaar gaat, dat ze mantelzorger is en niet zomaar de boel de boel kan laten. De poli adviseert hiervoor het netwerk, de reeds ingezette zorg, en/of de huisarts in te schakelen. Samen met de patiënt wordt gedacht over een oplossing en vervoer en moment. Op maat werk. Precies hetgeen waaraan wordt geknaagd…
[Reactie gewijzigd door Hövell tot Westervlier - Ullmann, Isabel van op 04-09-2022 10:25]