Hij aan de coke, weet zij dat ook? - Hester Roos
Plaats een reactieTierend staat ze aan onze balie. Er moet nú iemand komen voor haar vriend. Gisteravond in het ziekenhuis hebben ze ook al niets gedaan. Ze laten hem gewoon doodgaan! Het klinkt dermate verontrustend, dat onze assistente me uit mijn spreekuur belt.
Gelukkig heb ik net de ontslagbrief van de SEH gelezen. Recent enkele dagen opgenomen vanwege een infectieus beeld bij voorbijgaande onbegrepen leukopenie. Nu presentatie met recidief infectieuze klachten en verwardheid, waarvoor de psychiatrie in consult is gevraagd. Toxicologiescreening: positief getest op marihuana, cocaïne en benzodiazepinen. Uitslag is apart met patiënt besproken. Hij heeft aangegeven inderdaad te blowen, maar ontkent gebruik van andere middelen. Klachten worden waar mogelijk symptomatisch behandeld. Geen indicatie voor opname, patiënt naar huis.
De jonge vrouw die hier met een betraand gezicht staat te schreeuwen, heeft haar vriend nooit eerder zo ziek gezien. De artsen modderen maar wat aan en laten hem aan zijn lot over. Zij weet niets van de uitkomsten van de tox-screening. Ik wel. Maar ik mag het haar niet vertellen. Beroepsgeheim. Ik voel irritatie opkomen. Lekker figuur is dat. In het geheim aan de coke en mij vervolgens opzadelen met de paniek van zijn vriendin.
Twee uur later bel ik aan bij een vervallen pand met afgebladderde verf op de voordeur. Hoe ga ik dit in hemelsnaam aanpakken? Door een smalle gang word ik naar de slaapkamer geleid, waar net een twijfelaar in past. Het appartement is benauwend klein, behang komt van de muren, vochtplekken bedekken het plafond. Gelijk voel ik schaamte opkomen over mijn eerdere irritatie. Wie ben ik, hoogopgeleid, goed salaris, om gelijk met een oordeel klaar te staan als ik niets weet over iemands leefomstandigheden? Ik neem plaats op de rand van het bed. We bespreken zijn klachten. Ik kijk hem na. Vraag hem mee te denken. Hij heeft geen idee waar het vandaan komt. Zij zit op het voeteneind, kijkt me wanhopig aan. Ik probeer het anders. ‘Laten we het even hebben over je bezoek gisteren aan de Spoedeisende Hulp. Je bent er de hele avond geweest, begreep ik van je vriendin. Wat hebben ze daar met je besproken, wat waren hun gedachten?’
Het blijft een tijdje stil. Dan tilt hij zijn hoofd van het kussen en kijkt met lodderige ogen richting het voeteneind. ‘Schatje, er is iets wat ik je moet vertellen. Onder vier ogen.’
Pfff. In ieder geval één probleem minder.
Hester Roos
- Er zijn nog geen reacties