Hier word je misselijk van
3 reactiesJe komt samen met je moeder. Zij doet het woord, vertelt me dat je niet goed eet. Sinds dit schooljaar wilde je gezonder eten, daarna steeds minder. Nu, 12 kilo lichter, brengt je moeder je bij mij. Zelf heb je nog weinig gezegd. Ik kijk je na, praat even alleen met je. Ik stel de diagnose restrictieve eetstoornis. Met verkorte toegangstijd verwijs ik je naar kinderarts en gespecialiseerde ggz.
De kinderarts belt, verkorte toegangstijd is niet nodig vanwege je BMI, deze is nog niet onder de ondergrens. Maar ik maak me zorgen over het snelle beloop en de manier waarop je voor me zat. Je kunt over drie maanden terecht. Eén dag later: de verwijzing wordt geannuleerd, er wordt op dit moment geen zorg verleend voor verzekerden bij Zilveren Kruis. Met spoed bel ik een alternatief: maar dat heeft geen expertise in eetstoornissen – ook daar kun je niet terecht. Een derde instantie: vanwege je postcode val je niet binnen hun behandelregio.
We kijken als beroepsgroep toe hoe de zorg vermagert
In januari meld ik je opnieuw aan bij instantie 1 nadat je veranderde van verzekeraar. Je BMI is verder gezakt, je gaat nauwelijks meer naar school en je eet niet door een stem in je hoofd. De verwijzing wordt geaccepteerd, je komt op de spoedlijst. Een week later belt je moeder huilend op. De wachttijd van de spoedlijst is 27 weken. Hun advies? Overbrugging in de eerste lijn of aanmelding elders. Nu draait ook míjn maag om.
We kijken als beroepsgroep toe hoe de zorg vermagert en onze patiënt verder uithongert. Voor onszelf, maar bovenal onze patiënt, zullen we echter proactief en gezamenlijk de voorwaarden moeten serveren waaronder wij verantwoordelijkheid voor onze patiënten kunnen blijven dragen. Dit in plaats van afwachten wat ons opgediend wordt door politiek of tweede lijn. De plannen liggen er, maar de huisarts bevindt zich op dit moment niet aan de tafel waar de invloed wordt uitgeoefend. Waarom praten we tot op heden niet serieus mee? Moeten we om een plekje aan tafel te bemachtigen eerst zelf in (honger)staking gaan?!
Meer van Eefje Suntjens:
M.D. Oosterhoff
psychiater, Thesinge
Het is dramatisch. Als je dit als persoon zou doen zou het verwaarlozing heten. Marktwerking in de zorg heeft er ook niet aan bijgedragen.
En psychische aandoeningen worden nog steeds niet echt serieus genomen.
Je zou nog eens kunnen informeren... bij K-EET https://kenniscentrum-kjp.nl/keet/ ketenaanpak eetstoornissen kunnen proberen of zij nog suggesties hebben.
Oud huisarts, Eefde
De vraag stellen is hem beantwoorden. Zonder fundamentele stelselwijzigingen, te beginnen bij de eerste lijn (en dat is niet zo moeilijk) zullen deze verhalen alleen maar erger worden. Zolang huisartsen niet zelf het heft in handen nemen wordt er voo...r en over hen beslist.
E.M. Stuveling
Huisarts
Beste collega, als het zo simpel is, zou ik uw suggesties en voorstellen graag willen vernemen. Het papier is geduldig. Hartelijke groet.