Het ziekenhuis in de nacht

We zijn bezig aan onze derde ingreep van die dag. Het is onrustig. De eerste twee ingrepen moesten worden omgedraaid omdat de CSD de verkeerde netten had gesteriliseerd. Dat wil zeggen: het juiste net stond onder op een stapel in een hoek. We haalden onze schouders op, maakten excuses aan de patiënt en dronken een kopje koffie extra.

Nu staat de omloop foeterend voor de computer een VIM in te vullen: ‘Het lijkt wel hogere wiskunde dit!’ Opnieuw gaat mijn telefoon. De INR van de vierde patiënt is nog niet bekend. Er bleek te weinig bloed in het buisje om een adequate bepaling mogelijk te maken. Cito bepalen en wissel maar weer dan met de daaropvolgende klant. De ok-assistent kijkt me meewarig aan: ‘Het is wel erg druk vandaag, hè?’ Ik haal mijn schouders op: ‘Och, komt wel goed.’ ‘Gelukkig is het bijna weekend’, zegt hij. ‘Gelukkig heb ik dienst’, zeg ik. We moeten lachen.

In de nacht word ik gebeld, acuut subduraal. Op de automatische piloot kleed ik me aan en rijd naar het ziekenhuis. In de gangen is het uitgestorven. De portier steekt z’n hand naar me op. Ik verdwijn achter de ‘mystieke’ deuren van de operatieafdeling. Op de ok is het gezellig. Iedereen is blij me te zien en tijdens de operatie is mijn assistent opgewonden omdat ie wat mag doen. Ik bespreek de vakantie met de ok-assistent en maak grappen met de anesthesioloog. Als het ‘dicht is’, lachen we om de rotzooi die we gemaakt hebben. Ik spreek de familie, die aangeslagen maar dankbaar is. Ik loop weer terug naar m’n auto. Weer door dat verder lege ziekenhuis, waar ik af en toe samenzweerderig een passerende medewerker groet. Ja het is te druk, maar ik ben gelukkig. Dit zijn de momenten waarop ik weet dat ik het goed heb gedaan door dit vak te kiezen. Dit hoort bij mij. De saamhorigheid op de ok, de ‘zin’ van dit bestaan waarbij je wat kunt betekenen voor anderen en de afwisseling van dit vak compenseren alles. Nou ja, bijna alles.