Het wreedste wat je kunt doen

Een oude kennis van mij zit met een groot probleem: een kwaadwillende groep mensen controleert met geavanceerde techniek zijn dromen. Daarnaast verspreiden ze valse geruchten over zijn geslacht en seksuele voorkeur. Wildvreemden trekken op straat aan hun oorlel – die zitten allemaal in het complot.

Hij had een goedbetaalde baan, maar is die door hun schuld kwijtgeraakt. Over dit alles verzendt hij e-mails naar overheidsinstanties, en naar de mensen in het complot: oud-­collega’s en bekenden, onder wie ikzelf. Die mails bevatten onder andere aankondigingen van aangiftes die hij gaat doen en rechtszaken die hij tegen hen gaat aanspannen.

Zijn relatie tot de mensen op de mailinglijst is ambigu. Meestal maken ze allemaal deel uit van de samenzwering, maar soms worden ze juist gewaarschuwd. Zijn vijanden lijken tegelijkertijd ook zijn enige vrienden; tegen ons verhaalt hij over zijn dagelijkse beslommeringen en beklaagt hij zich over zijn irritante moeder, die hem wil laten opnemen in een psychiatrische kliniek.

Dit alles terzijde. Ik wilde het namelijk hebben over Maurice de Hond. Voor de jongere lezers: De Hond voorspelde dertig jaar geleden één keer een verkiezings­uitslag goed en hield daar een messias­complex aan over. Hij ging als een goeroe de overheid adviseren, besloot vervolgens willekeurige mensen te beschuldigen van moord (hij werd veroordeeld voor smaad) en richtte de laatste jaren zijn pijlen op de Nederlandse covidbestrijding. De Hond is expert in alles, maar de wereld is een beetje op hem uitgekeken en dat is tragisch. Er rest hem zijn blog, waarop hij tekeer blijft gaan over het Nederlandse covidbeleid.

Zijn laatste poging aandacht te krijgen, is een wollige klachtenbrief naar de Universiteit Utrecht over een preprint van UMCU-collega’s. Hij beschuldigt de onderzoekers van integriteitsschending, omdat de discussie en interpretatie van de resultaten hem niet aanstaan. Dat is een beetje raar natuurlijk: echte integriteitsschendingen betreffen vervalste data of patiënten die in gevaar zijn gebracht. Wanneer je het niet eens bent met de discussie, stuur je een brief naar het tijdschrift. (Bij een preprint is dat wel lastiger, geef ik toe. Laten we stoppen met preprints.)

Hoe verwoord je respectvol ‘uw brief is idioot’?

Universiteitsmedewerkers zullen een paar uur zoet zijn met het formuleren van een antwoord, want hoe verwoord je respectvol ‘uw brief is idioot’? Het voelt als verloren tijd, en ook als een onevenredige politesse. Had u ooit een klachtenbrief naar De Hond gestuurd over zíjn integriteitsschendingen, dan was die meteen in de prullenbak gemikt.

De Hond wens ik daarom toe dat tv-mensen hem weer eens uitnodigen. Het maakt niet uit waarvoor: The Masked Singer, Echte Meisjes in de Jungle – hij zal het vast vol overgave doen. Waarschijnlijk dat een column als deze hem ook al blij stemt.

Moeilijker vind ik om te bedenken wat ik aan moet met de kennis die mij inkopieert in zijn paranoïde berichten, soms wel twintig op een dag. Vooralsnog negeer ik ze, hopend dat hij snel hulp vindt. Ik vraag me af of dat me een slecht mens maakt, want wat is er wreder dan iemand negeren?