Het slaat een generatie over

Kaarsrecht zit ze op haar SEH-bed en kijkt me met grote verschrikte hertenogen aan. Ik geef uitleg en stel haar gerust. Dat lukt niet echt. Sterker nog, hoe meer geruststellende woorden ik uit, des te geagiteerder wordt ze. Ze gelooft in homeopathie en niet in operaties. Dan komt haar dochter binnen. Moeder begint te huilen en ziet het nu helemaal niet meer zitten. Ik geef nog eens uitleg. Dochter spreekt haar moeder vermanend toe en overtuigt haar dat het echt moet gebeuren. Naar mij toe slaat dochter haar ogen ten hemel: ‘Dokter, doe in vredesnaam wat het beste voor haar is.’

De operatie verloopt zonder problemen en naderhand ga ik bij patiënte langs en breng haar op de hoogte van het succesvolle verloop van de ingreep. Ze vertrouwt het niet helemaal. Ze blijft maar vragen of het echt goed gegaan is. Tot vijf keer toe moet ik het uitleggen. Toch blijft ze maar sceptisch. Net als mijn zelf­vertrouwen begint af te nemen (dat lieg ik, maar ze doet er aardig haar best voor) berust ze in haar lot en zakt terug in de kussens. Het moet maar zo.

Op de afdeling zit ze bij de ochtendronde, met de nekkraag om, wederom kaarsrecht, doch lijdzaam in bed. Ik adviseer haar dringend de kraag af te doen: maakt de spieren ‘lui’ en doet de zaak geen goed. Met duidelijke tegenzin laat ze zich de kraag afdoen. Het ritueel van geruststelling, argwaan en agitatie herhaalt zich.

Haar klein­dochter vertelt dat ze me heeft gegoogeld

Als ik zie dat ze op de lijst staat voor de poliklinische controle zet ik me schrap. Maar als ze, samen met haar klein­dochter, mijn kamer binnenkomt zijn ze allervriendelijkst. Ze is zooooo gelukkig dat ze door mij geopereerd is, ze voelt zich een ander mens, ze is uiterst dankbaar. Haar kleindochter vertelt dat ze me heeft gegoogeld en oma helemaal gerust heeft kunnen stellen. De dames kijken me vol bewondering aan: het staat op internet, de dokter is heel goed, dan moet het wel waar zijn. Als ze innig gearmd mijn kamer verlaten bedenk ik me dat er een heleboel troep op het internet staat waar wij als dokters zeer ongelukkig van worden, maar dat dit me nu wel even fijn uitkomt. Het slaat kennelijk een generatie over, het geloof in ongrijpbare machten, maar zolang ze gelukkig zijn, zul je mij niet horen. 

Dit was de laatste column van Carmen Vleggeert voor Medisch Contact.