Het lab-lab

Overal in ziekenhuisland breken we ons hoofd over de laboratoria. Een ziekenhuis kan niet zonder diagnostiek van klinisch chemici, microbiologen en pathologen. Maar moet dit onderdeel zijn van het ziekenhuis, of koop je het gewoon in? Het kan allebei. Zolang de labprofessionals maar goed ingebed zijn in de ziekenhuisgemeenschap.

Een ziekenhuis is al complex genoeg

Wij hebben onze laboratoria al jaren geleden verzelfstandigd. We zijn nu samen met enkele buurziekenhuizen aandeelhouder van een paar lab-bv’s. Dat is best ingewikkeld, want het is verwarrend om tegelijk aandeelhouder en klant te zijn. Die petten zijn lastig te scheiden. En het is nu eenmaal zo dat bij een ‘eigen’ lab de lijntjes korter zijn. Daar staat tegenover dat de technologie in deze wereld zich zo snel ontwikkelt en de kapitaalintensiteit zo sterk toeneemt dat je niet aan schaalvergroting ontkomt. Daar komt domeinvervaging bij. Klinisch chemici, microbiologen en pathologen werken steeds meer met dezelfde technieken en dus apparaten, vooral waar het om DNA-onderzoek gaat. De labs veranderen snel.

Een ziekenhuis is al complex genoeg, dus je moet je afvragen of je deze complexe dynamiek er nog wel bij kan besturen. En als je het laboratorium op afstand zet, of je dan nog wel de goede kwaliteit voor een nette prijs kan borgen. En of je je niet overlevert aan de goden, want ben je het lab eenmaal kwijt, dan is de afhankelijkheid van de leverancier van labdiensten net zo groot als die van bijvoorbeeld de epd-leverancier.

Soms verzucht ik dat ik een lab zou willen maken om een beetje met de labs te kunnen experimenteren.